‘शादी’ के लिये साला कुछ भी करेगा [भाग-४]

भाग ३ पासुन पुढे

“डॉक्टर कसा आहे केतन? काय झालं?”, केतनच्या आईने विचारले..

“काही नाही.. फुड इंन्फेक्शन. अहो ८ वर्ष अमेरीकेचं पाणी पिलेलं पोरगं तुमचं.. त्याला इथल्या पाण्याचा त्रास होणारचं की.. आणि बाहेर काहीतरी खाण्यात आलं असेल बाकी काही नाही. औषधं नी त्याच्या उलट्या थांबतील.. तापही उतरेल संध्याकाळपर्यंत.. काही काळजीचं कारण नाही..” डॉक्टर औषधं लिहुन देऊन निघुन गेले.

सकाळपासुन अचानकच केतनला उलट्या व्हायला लागल्याने सगळेच जण चिंतेत होते.. त्यातच त्याला ताप पण भरला होता..

“…वहिनी.. कुलकर्ण्यांना फोनं करुन सांगायचं का आम्ही केळवणाला नाही येउ शकणार आज?” केतनच्या आईने सुशांतच्या आईला विचारले..

“चालेल.. पण आता सगळी स्वयंपाकाची तयारी झाली असेल.. बरं दिसेल का असं सांगणं? आधीच सुशांत नाही म्हणल्यावर त्या नाराज झाल्या होत्या.. थोडा वेळ आपण जाऊन आलो असतो तर बरं होईल..” सुशांतची आई म्हणाली..

“अरे.. माझ्यासाठी नका तुमचा प्रोग्राम बुडवु.. जा तुम्ही.. मला काही झालं नाही.. थोडा अशक्त पणा आहे.. तसंही मी झोपच काढणार आहे..तुम्ही खरंच या जाऊन” केतन अंथरुणात पडल्यापडल्या म्हणाला..

“.. पण तुला काही लागलं. काही खावंसं वाटलं तर..? बाहेर जायचे म्हणुन घरी काही स्वयंपाक सुध्दा नव्हता केला आज.. थोडं फार करुन ठेवु का?”, केतची आई म्हणाली.. “.. नाही तर एक काम करते.. अनुलाच सांगते दुपारी काहीतरी घेउन ये म्हणुन.. थोडं फार खाउन औषधं घे म्हणजे ऍसीडीटी होणार नाही.. सकाळपासुन काही खाल्लं सुध्दा नाहीस..”

दुपारी अनु डबा घेउन आली…”सॉरी.. सो.. सॉरी.. माझ्यामुळेचं झालं ना? काल उगाचचं तुला मी पाणी-पुरी खायला लावली..खरंच सॉरी.. अनु आपले कान पकडत म्हणाली..”
“इट्स ओ.के यार.. काय त्यात एवढं.. बघु काय आणंल आहेस डब्यात? भुक लागली आहे बघ..” केतन पोटावरुन हात फिरवत म्हणाला..
अनुच्या त्याच्या खोलीत असण्यानेच त्याचा आजार निम्मा पळाला होता.. जेवता जेवता तो म्हणाला.. “सुशांतदा काय म्हणतोय? कसं चालले आहे ट्रेनींग?”
“मला काय माहीत.. गेल्यापासुन त्याचा फोन कुठे आला आहे..? तो गेला की जातो तिकडचाच होतो..” अनु

एवढ्यात केतनचा मोबाईल वाजला..”सुशांतचा फोन आहे..” केतन फोन घेत म्हणाला.. अनुने मी इथे नाही ये म्हणुन सांग म्हणुन हातानेच खुण केली..

“काय केतन राव? आजारी पडलात म्हणे? अहो काळजी घ्या स्वतःची लग्न ४ दिवसांवर आले आहे.. लग्नाला आडवे पडु नका म्हणजे झालं काय..? अर्थात आपल्याला काय कोर्टात जाउन सह्याच करायच्या आहेत..रजिस्टरवर.. की झाले!!..” सुशांतने तब्येतीची चौकशी करुन फोन ठेवुन दिला..

“माझ्याबद्दल काही विचारलं??”, अनुने केतनला विचारलं..
“..नाही..”

“बघीतलंस ना?.. आणि त्याच्या अगदी विरुध्द तु.. बॅंगलोरला माझी फ्लाईट डिलेड होती.. तर तु तेवढ्यावेळ माझ्याबरोबर थांबलास..खरंतर तुझा प्रवास अमेरीकेपासुनचा होता.. नाही म्हणलं तरी दमायला होतचं असणार.. तरीही तु थांबलास. हो ना..? माझ्यासाठीच ना? त्या दिवशी मॉल मध्ये मी तुझ्यावर चिडले होते.. तरीही दुसऱ्या दिवशी तु शॉपींग साठी आलास ना ‘माझ्याबरोबर’..? बारीक-सारीक गोष्टी असतात केतन.. पण त्याच गोष्टी नजरेत भरतात माहीतीये?..

“..खरं आहे.. पण तु माझी आणि सुशांतदाची बरोबरी का करते आहेस..?”
“कारण तु मला…” बोलताना अनु एकदम थांबली..
केतन सावकाश उठुन बसला..”तु मला काय अनु??”
“मी जाते केतन.. काही लागलं तर फोन कर..” अनु उठुन जायला लागली..
केतनने अनुचा हात पकडला.. “तु मला.. काय अनु? का तु माझी आणि सुशांतदाची बरोबरी करतेस..सुशांत तर तुझा होणारा नवरा आहे.. माझ्यातल्या चांगल्या गोष्टी तु अधोरेखीत करुन काय साध्य होणार आहे..?”

अनु मान खाली घालुन बसली होती..

“बोल अनु.. तु मला काय? फार उशीर व्हायच्या आत बोल..”

“.. का आलास तु केतन? कित्ती आनंदी होते मी इकडे.. मनासारखं घरं मिळालं होतं.. माझा बालपणीचाच मित्र मला जिवनसाथी म्हणुन मिळाला होता.. सगळं सुरळीत चालले होते.. पण त्या दिवशी शांघाय एअरपोर्ट वर तुला भेटले आणि खरं तर त्याच दिवशी तुझी झाले.. मी पुर्ण पणे स्वतःला विसरुन गेले होते.. सुशांत, माझे ठरलेले लग्न, घर.. सगळं.. तुझ्याशी बोलण्यात, तुझ्याबरोबर हसण्यात मी हरवुन गेले.. असं वाटलं आपली कित्तेक वर्षांची ओळख आहे.. आणि खरं सांगायचं तर सुशांतला मी अजुनही ओळखु शकले नाही.. तो कुठल्या गोष्टीवर कसा रिऍक्ट करेल मला सांगता येत नाही.. मुंबईला आले.. आपल्या माणसात आले.. आणि मग तुला विसरायचे ठरवले.. तुझ्याबरोबरचे ते निखळं आनंदाचे क्षण मनाच्या एका कोपऱ्यात बंद करुन.. पण नशीब कसं असते ते बघ ना.. दुसऱ्याच दिवशी तुझी आणि माझी भेट झाली.. नंतर स्वतःला मी समजावले की.. मला तु आवडत असलास तरीही तुला मी आवडले असेन असे नाही.. परत तुझे ते अमेरीकन मुलगी.. ब्लॉंड.. पण तु मॉल मध्ये जे काही बोललास त्यानंतर खरं सांगायचे तर माझं मलाच कळत नव्हतं काय करावं..? एकीकडे सर्वांच्या दृष्टीने मी सुशांतची जवळ-जवळ झालेच होते.. लग्नाचे औपचारीक बंधनच राहीले होते.. आणि एकीकडे माझे मन तुझ्याकडे धावत होते… तु मला आवडलास केतन.. आवडतोस.. सुशांतपेक्षाही जास्त.. तुझं बरोबर आहे.. मी सुशांतशी तुझी बरोबरी का करते आहे? सुशांत चांगला आहे.. पण माझा एक मित्र म्हणुनच.. कदाचीत मी त्याला ओळखण्यात कमी पडले असेन.. पण एक जिवनसाथी म्हणुन तुला भेटल्यानंतर सुशांत बरोबर मी खरंच सुखी आहे का? हा प्रश्न मला राहुन राहुन पडतो केतन..”

अनुचा प्रत्येक शब्द, प्रत्येक वाक्य केतनच्या कानातुन जाऊन थेट ह्रुदयाला भिडत होते. “अनु अजुनही वेळ गेलेला नाही.. मी बोलतो सुशांतदाशी..”, केतन

“वेडा आहेस का? आता काही उपयोग नाही केतन. आणि उगाच तु कुणाला काही बोलु नकोस.. चार दिवसांवर लग्न आले आणि तु असे काही बोललास तर काय होईल? सगळी तयारी झाली आहे..लोकं काय म्हणतील? त्यानंतर आई-वडीलांच्या नजरेला आपण नजर देऊ शकु का?”
“अनु, मी आत्ता नाही बोललो तर तिघांची आयुष्य खराब होतील. तु, मी आणि सुशांतदा. करु शकशील तु सुखाने संसार सुशांतदाशी? तुझ्याशी एका वहिनीचे नाते निभाउ शकेन मी? सगळ्यांना अंधारात ठेवुन जगणं जमेल आपल्याला? अजुनही वेळ आहे अनु.. अजुनही वेळ आहे..”

अनु गुडघ्यामध्ये डोक खुपसुन रडत होती..
******************

“काय अनु मॅडम, कसल्या चिंतेत आहात एवढ्या? लग्नाचे टेंन्शन आले की काय?” सुशांतने आल्या आल्या अनुला विचारले..
अनुने कसनुसे हसुन म्हणली.. “हो रे.. खरंच लग्नाचे टेंन्शन आले आहे. कसं होणार आहे कुणास ठाऊक?”

तिच्या म्हणण्याचा अर्थ केतनच्या लक्षात आला होता.
**********************************

लग्नाच्या एक दिवस आधी…
“मंडळी.. उद्या आपला सखा, भाऊ, आदर्श-स्थान सुशांत, आणि आपल्या सर्वांची लाडकी अनु विवाहबंधनात अडकणार आहेत. आजची रात्र आपण गच्चीवर सेलीब्रेट करायची आहे..तेंव्हा सर्वांनी ९ वाजता गच्चीवर जमावे हो…” घरामध्ये दवंडी पिटवली गेली होती.

गच्चीवर खाण्या-पिण्यापासुन अगदी नाच-गाण्यापर्यंत जय्यत तयारी केली गेली होती. केतन, आजारी असल्याचे भासवतं एका कोपऱ्यात मान खाली घालुन उभा होता. पण अनु.. तिला चेहऱ्यावर उसने हसु आणुन सगळ्यांशी बोलावेच लागत होते ना. तिचे लक्ष मात्र मान खाली घालुन उभ्या असलेल्या केतनकडेच होते.

“ते काही नाही… अनु आज तुला उखाणा घ्यावाच लागेल.. मी आज्जीबात ऐकणार नाही ते..” आत्याबाईंचा आवाज ऐकुन केतनने वर बघीतले
अनु नाही नाही म्हणत होती.. पण कुणी तिचे ऐकतच नव्हते.. शेवटी तिचा नाईलाजच झाला..

“दोन जीवांचे मीलन जणु शतजन्माच्या गाठी,
दोन जीवांचे मीलन जणु शतजन्माच्या गाठी,
……..
काही क्षण शांततेत गेली..केतनने अनुकडे बघीतले.. तिच्या मनाची कुचंबणा त्याच्या लक्षात आली होती.. “अगं थांबलीस का.. विसरलीस का उखाणा? पाठ करुन ठेव बरं..”, कुणीतरी अनुला डोस दिला..

“नाही आहे लक्षात..
दोन जीवांचे मीलन जणु शतजन्माच्या गाठी,
सुशांतचे नाव घेते तुमच्या आग्रहासाठी“… अनुने उखाणा पुर्ण केला.

सगळीकडे टाळ्यांचा कडकडाट झाला.. केतनला हे सगळे असह्य झाले होते. त्याने मनाशी काही निर्णय घेतला आणि तो सगळ्यांमध्ये सामील झाला.

“सुशांत, बाबा, आई, काका, काकु.. मला काही बोलायचे आहे..” केतन म्हणाला..

सर्वांच्या नजरा केतनकडे वळल्या..
“सुशांत.. आठवतं..? मी आल्यावर काय म्हणालो होतो..? मला कोणी तरी एक मुलगी भेटली.. भारतीय.. आठवतं.. तेंव्हाच मी माझा अमेरीकन मुलीचा विचार मनातुन काढुन टाकला…”

“अरे वा वा.. छानच झालं की.. आणि काय रे.. आम्हाला आधी..” केतनचे बोलणे ऐकुन आई बोलायला लागली..पण तिचे बोलणे मध्येच तोडत केतन पुढे बोलु लागला.. “एक मिनीट आई.. प्लिज.. माझं बोलणं पुर्ण होऊ देत.. मला आज माझ्या मुर्खपणाची लाज वाटतेय आणि चिडही येते आहे. असो.. जे झाले ते झाले.. तर मी त्या मुलीच्या प्रेमात आकंठ बुडालो आहे.. आणि ति मुलगी सुध्दा माझ्यावर प्रेम करते..”

‘अरे मग अडलेय कुठे? मी तर तुला तेंव्हाच फोन करं म्हणलं होतं..” सुशांत
‘..अडलं तर आहे..आम्ही एकत्र असुनही एकत्र येऊ शकत नाही..” केतन..

“अरे काय कोड्यात बोलतो आहेस.. निट सांग बरं..”

“..तेच सांगायला मी इथे उभा आहे..” केतने एक नजर अनुकडे टाकली.. ती मान खाली घालुन उभी होती.. “..ती मुलगी आज इथेच आपल्यात आहे..”

“कोण.. कोण??” सगळेजण इकडे तिकडे पाहु लागले..

… केतनने एक दीर्घ श्वास घेतला आणि तो म्हणाला.. “अनु..!”

“काय?..” सगळ्यांच्याच चेहऱ्यावर प्रश्न चिन्ह

“केतन तु काय बोलतो आहेस.. कळतेय का तुला?” सुशांतचा पारा चढला..

“हो सुशांतदा.. मला पुर्ण कळते आहे मी काय बोलतोय.. पण जेंव्हा अनु मला आवडली.. तेंव्हा मला खरंच माहीत नव्हते की हीच तुझी होणारी बायको आहे.. तसं असते तर मी जराश्याही वाकड्या नजरेने तिच्याकडे पाहीले नसते.. पण जेंव्हा कळाले तेंव्हा खुप उशीर झाला होता.. मला माफ कर दा.. मला खरंच माफ करं.. माझं आणि अनुचं एकमेकांवर प्रेम आहे..” सगळ्यांच्या चेहर्यावर आश्चर्य, राग, चिंता पसरली होती.. केतन कुणाच्याच नजरेला नजर देउ शकत नव्हता..

तो खाली बघुन बोलु लागला.. “सुशांतदा..पण मी तुझं लग्न मोडु इच्छीत नाही..मला खात्री आहे.. तु अजुनही तितकेच अनुवर प्रेम करतोस.. आणि आयुष्यभर करत रहाशील.. पण त्याचवेळी आपल्यामध्ये कितीही प्रयत्न केला तरी संबंध पहील्यासारखे होणार नाहीत.. एकदा मनाच्या कोपऱयात अनुला प्रेमाचे स्थान दिल्यावर तिला कुठल्या हक्काने मी वहीनी म्हणु.. म्हणुनच मी उद्याच अमेरीकेला परत जाण्याचा निर्णय घेतला आहे.. कायमचा…”

लोकांची कुजबुज ऐकु येत होती.. केतन शांत मान खाली घालुन उभा होता..”दा.. तुझा जो काही निर्णय असेल.. तु जी काही मला शिक्षा देशील ती मला मान्य आहे..” असे म्हणुन त्याने वर बघीतले..

मगाचचे लोकांच्या चेहर्य़ावरचे भाव आणि यावेळचे भाव वेगळेच होते.. सगळेजण एकत्र जमले होते. कुणी एकमेकांशी काहीतरी बोलत होते, कोणी स्वतःचे हासु दाबायचे प्रयत्न करत होते तर कुणी अजुनकाही.. आणि अनु? मगाशी मान खाली घालुन दुःखी चेहरा करुन उभी असलेली अनु चक्क हसत होती.. त्याला काहीच कळंत नव्हते..

“काय झालं? मी काही चुकीचे बोललो का?” केतन बावचळुन म्हणाला..
यावर मात्र सगळे जण जोरजोरात हसु लागले..केतनला अजुनही काही कळत नव्हते.. सुशांत तर खाली पडुन गडाबडा लोळायचाच बाकी होता.. शेवटी तो केतन जवळ आला.. “..शांत हो मित्रा..गोंधळुन जावु नकोस.. सांगतो सगळे सांगतो..” आधी सगळ्यांना शांत तर होऊ देत

काही वेळ गेल्यावर तो म्हणाला..”केतन तुझ्या त्या अमेरीका आणि ब्लॉड पुराणाला आम्ही सगळे कंटाळलो होतो.. मगं तुला ताळ्यावर आणण्यासाठी आम्हाला हे नाटकं खेळावं लागलं..”

“नाटक? कसलं नाटक..?” केतन अजुनही गोंधळलेला होता..
“तुला मुलींचे फोटो पाठवुन आम्ही कंटाळलो होतो..अनुच्या लग्नाचे बघत आहे कळल्यावर आमच्या डोक्यात प्रकाश पढला.. अनु.. तुझ्यासाठी अगदी अनुरुप होती. तुझा फोटो आम्ही तिला दाखवला आणि तिनेही तुला भेटायची, तुला जाणुन घ्यायची तयारी दर्शवली.. म्हणुन मग आम्ही माझ्या लग्नाचे हे नाटकं स्थापले.. अनु शांघाय वरुन परत यायची आणि तुझी तारीख आम्ही एकत्रच साधली आणि मग ट्रॅव्हल एजंट ओळखीचा आहे, आम्ही तिकीट काढतो म्हणुन आम्ही हा संगम साधला.. तुझी फ्लाईट शांघाय मार्गे असलेली बुक केली आणि तुझी आणि अनुची भेट ‘घडवुन’ आणली. मग पुढे एकामागोमाग एक घटना घडत गेल्या.. काही घडवुन आणलेल्या तर तर काही योगायोगाने..”

“अरे बाबा.. माझं काही लग्न वगैरे ठरले नाहीये. आणि अनुशी तर नाहीच नाही.. तिला तर तुच आवडतोस ना..!”

“अरे पण का? का असा छळ केलात माझा..? विचार करुन करुन वेड लागले असते मला..!” केतन स्वतःला सावरत म्हणाला..

“ते तुझ्या आईला, काकुला आणि आत्याला विचार.. आणी त्यांना तुझ्यासाठी मुली शोधुन वेड लागला आणले होतेस त्याचे काय अं? मग त्यांनी मला त्यांचा विचार सांगीतला आणि तो मी आणि अनुने मिळुन आखला आणि व्यवस्थीत पार पाडला..”

केतनने नाटक्या रागाने अनुकडे बघीतले..
अनुने लांबुनच हात जोडले आणि कानं पकडुन माफी मागीतली..

“ओ.. ‘दोन जीवांचे मीलन जणु शतजन्माच्या गाठी’.. आता काय तिकडेच उभ्या रहाणार आहात? का तुमच्या होणाऱ्या खऱ्या नवऱ्याचा राग दुर करणार आहात?” सुशांतने अनुला विचारले..

यावेळेला मात्र डोळ्यातुन पाणी येण्याची केतनंची वेळ होती.. पाणावलेल्या डोळ्यांच्या कडा पुसत असतानाच.. या नाटकाच्या पडद्यामागच्या सुत्रधार आई, काकु आणि आत्या त्याच्या समोर आल्या..

“उतरले ना भुत अमेरीकेचे? का बघायची आहे अजुनही ब्लॉंडच मुलगी??” काकु..
“मगं अनु नक्की समजु ना? उद्याच लग्नाची तारीख काढुन टाकु मग.. काय?” आई..
“तुला काय वाटलं रे केतनं.. आमचं वय झालं? आम्ही म्हातारे झालो? अं? सगळं काही तुमची तरूण पिढीच करु शकते काय? कुठला तो तुमचा सिनेमा.. ‘लव्ह के लिये साला कुछ भी करेगा’ आम्ही पण करु शकतो म्हणलं.. तुझ्या ‘शादी’ के लिये कुछ भी.. कळलं.??” केतनचा कान ओढत आत्या म्हणाल्या..

…. आणि सगळा परीवार हसण्यात बुडुन गेला…आणि अनु-केतन एकमेकांच्या मिठीत..

[समाप्त]