वैतागवाडी
आज सकाळपासुनच डोकं फिरलं होतं. डोक्यात भुणभुणणाराही भुंगाही भंजाळला होता. मला तर वाटत होतं की डोक्यातील भुंग्याची प्रजा वाढली आहे आणि डोक्यात एक नाही असंख्य भुंगे भुणभुणत आहेत.
कॉफी रुममधला संवाद –
“.. डोकं सटकलंय रावं..”
“का रे.. काय झालं..”
“काय सांगु? आणि कित्ती सांगु?”
“अरे शांत हो..”
“शांत?? असं वाटतयं सगळं तोडुन फोडुन फेकावं. आगं लगा दुंगा दुनीयाको..sss”
“अरे हो हो.. परत काही पाकिस्तानबद्दलची बातमी वाचलीस का?”
“अरे कसलं हिंदुस्तान आणि कसलं पाकिस्तान..? असं वाटतं सगळ्या जगाचेच कब्रस्तान करुन टाकावं.. नाहीतर बर्फीस्तान.. कश्याला मानवाची प्रगती झाली? पहीले ‘आईस एज’ किंवा ‘स्टोन एज’ होते तेच बरं होतं. काय वाईट चाललं होतं तेंव्हा. मस्त एखादा डायनासोअर झालो असतो.. महाकाय.. अवाढव्य.. किंवा एखादी उडणारी मोठ्ठी छिपकली. कश्याला सगळं विकसीत झालं? आणि या विकासाने काय मिळवलं माणसाने.. फ्रस्ट्रेशन्स? वैताग? कटकटी? टेंन्शन्स? परतं एखादा महाप्रलय यावा, पृथ्वीवर मोठ्ठा ग्रह आदळावा, ज्वालामुखी फुटावा…” …काय काय विचार येत होते डोक्यात.
या वैतागवाडीतुन तो कर्ता-कर्वीता परमेश्वरही सुटला नाही आणि अश्यातच एक मस्त कविता मिळाली. वाटलं कृष्णाचा ई-मेल आयडी असता आपल्याकडे तर लग्गेच दिला असतं फॉरवर्ड करुन.. पण काय करणार या बाप्पांचे सगळे पत्ते प्रायव्हेट..
“तुने १८ साल की उमर मे मामा कंस को मारा,
बिन लादेन को हाथ लगा कर तो दिखा..
तुने अर्जुन को तो सारी गिता सुनायी,
मेरे प्रोजेक्ट मॅनेजर से एक बार बात कर के तो दिखा..
तुने अर्जुन को सारथी बनाके पांडवों को जिताया,
इंडीयन क्रिकेट टिम का कोच बनके वर्ल्डकप जिताके तो दिखा..
तुम भरी मैफिल मै द्रौपदी को सारी पहनाई,
मल्लीका शेरावत को एक जोडी कपडे पहनाके तो दिखा..
तुने गोकुल कि १६०० गोपीया पटाई,
मेरी कंपनी की सिर्फ एक लडकी को पटा कर तो दिखा..
हे क्रिश्ना तु इस कलयुग मै आ कर तो दिखा…
हे क्रिश्ना तु इस कलयुग मै आ कर तो दिखा…”
