डबल-क्रॉस (भाग १३)

भाग १२ पासून पुढे >>

३१ ऑक्टोबरची संध्याकाळ आत्ता कुठे सुरू होत होती, पण कॅनबेरा कॅसिनो आधीच गर्दीने फुलून गेला होता. आधीच ऑक्टोबरफेस्ट निमित्ताने बिअर्सवर असलेला डिस्काउंट काय कमी कारण होते की आता त्यात हॅलोवीन पार्टीची भर पडली होती. चित्रविचित्र पोशाख घातलेले अनेकजण खाद्यपदार्थ आणि निरनिराळ्या ड्रिंक्सचा आस्वाद घेण्यात मग्न होते. कॅसिनोच्या मध्यावर असलेल्या गोलाकार स्टेज वर दोन फटाकड्या मुली ‘दिलबर..’ गाण्यावर पोलभोवती नाचत होत्या.

कॅसिनोच दार उघडून पायरेट्सचे कपडे घातलेले साधारण पंचविशीतले दोन तरुण आत आले. एकाने आपला एक डोळा झाकला होता आणि हातात एक प्लॅस्टिकची बंदूक धरली होती, तर दुसऱ्याने आपला चेहरा रंगवला होता आणि हातात एक ६” सुरा धरला होता. कॅसिनोमधील लोकांनी दार उघडून आलेल्या त्या व्यक्तींकडे क्षणभर बघितले आणि परत ते आपल्या गप्पांमध्ये मग्न झाले.

काही क्षण दारात थांबून त्या दोघांनी कॅसिनोच्या अंतरंगाचे निरीक्षण केले आणि मग त्यांनी आपला मोर्चा बार काऊंटरकडे वळवला. पाठीला लावलेल्या स्विगीच्या मोठ्या फुड transport bag त्यांनी खाली ठेवल्या आणि एका कोपऱ्यातील जागा पकडून त्यांनी ड्रिंक्सची ऑर्डर दिली.

एव्हाना ‘दिलबर..’ गाणं संपून आता जुन अक्स चित्रपटातलं ‘ये रात..’ गाणं सुरू झालं होत. काळया रंगाची टाईट फिट लेदर पँट, झिरझिरीत पांढरा शर्ट, त्यावर टाय घातलेली तरुणी त्या पोलभोवती अंगाला झटके देत ठुमकत होती.

“छ्या काय फालतू नाचतीय ही, सगळी उतरवून टाकली..”, हातातला पेगचा ग्लास काउंटरवर आपटत एक चाळीशीतला गृहस्थ पुटपुटला.

डोक्यावरची एलिडी ने चमकणारी शिंग त्याने नीट केली आणि शेजारी एक डोळा झाकलेल्या त्या तरुणाला म्हणाला, “काय नाचलीय रवीना ह्या गाण्यावर.. तुला सांगतो, त्या काळी राहुलच्या ७०एम एम स्क्रीनवर काय वाटायचं हे गाणं बघायला.. थंडगार एसी मध्येही घाम फुटायचा.. नाहीतर ह्या.. उसाच चिपाड नुसत्या..”

डोळा झाकलेल्या त्या व्यक्तीने, अर्थात रोशनने, नुसतीच मान डोलावली.

“आय एम अ बॅड बॅड डेव्हील”, आपल्या शिंगांकडे बोट दाखवत तो इसम परत म्हणाला
“आम्ही पायरेट्स, हा कॅसिनो लुटायला आलोय…”, हसत हसत शेजारी बसलेल्या दुसऱ्या तरुणाकडे, अर्थात जिमीकडे, बोट दाखवत रोशन म्हणाला
“येस, येस, आय कॅन सी दॅट. ही बंदूक पण खरी असेल ना?”
“अर्थात”, असं म्हणून रोशनने आपली बंदूक त्या माणसावर रोखली आणि खटका दाबला.. त्याबरोबर बंदुकीतून एक प्लास्टिकचा बाण निघाला आणि त्या माणसाच्या कपाळावर जाऊन चिकटला

“आणि हा चाकू?”, कमरेला लटकवलेल्या चाकूकडे बोट दाखवत त्या इसमाने विचारले
“तर तर.. हा पण खराच आहे”

रोशनने तो चाकू त्या इसमाच्या समोर धरला आणि बोटाने त्या चाकूचे पाते दाबले, तसे ते पाते आतमध्ये दाबले गेले.

“हो हो हो हो.. ब्रिलियंट ” ग्लासमधली स्कॉच तोंडाला लावत तो इसम म्हणाला

दोघेही हसण्यात मग्न झाले, तेंव्हा जिमी हळूच खुर्चीवरून उठला आणि कॅसिनोच्या अंतरंगात शिरला.

सहज फिरता फिरता जिमी परिस्थितीची पाहणी करत होता. डान्सफ्लोअर वर विखुरलेल्या ४-५ बाउंसरची त्याला काळजी नव्हती. हातातला सुरा खरा आहे कळताच निम्मे-अर्धे सो-कॉल्ड बाऊंसर्स पळून जातील ह्याची त्याला खात्री होती. त्याला चिंता होती ती सेफच्या दिशेने जात असलेल्या कॅरिडॉर मध्ये उभ्या असणाऱ्या सफारी सूट मधल्या त्या दोन टोणग्यांची. निर्विकार चेहऱ्याने ते त्या पॅसेजच्या सुरुवातीला उभे होते. सफारीसूटच्या कडेला असलेला किंचितसा फुगवटा नक्कीच त्यांच्याकडे एखादी रिव्हॉल्व्हर असल्याची खात्री देत होता.

जिमीने पुन्हा एकदा इतरत्र नजर फिरवली आणि तो पुन्हा रोशन शेजारी येऊन बसला. एवढ्या गोंगाटामध्ये त्या दोघांना एकमेकांशी बोलणे केवळ अशक्य होते.

जिमीने टेबलावरचा टिश्यू पेपर आणि पेन घेतले, डाव्या दिशेने एक बाण काढून त्याशेजारी दोन आकडा लिहिला आणि बंदुकीचे चित्र काढले व तो कागद रोशनकडे सरकवला.

रोशनने तो कागद बघून पॅसेंजच्या दिशेने वाकुन एक नजर टाकली आणि पुन्हा जिमीकडे बघुन मान डोलावली.

जिमीने पुन्हा कागदावर मध्यभागी गोल काढून डान्सबार दर्शवला आणि आजूबाजूला ४-५ माकडं फिरताना दाखवली. पुन्हा रोशनने मागे नजर फिरवली आणि कागदावर जोरात असणाऱ्या इमोजीचे चित्र काढले.

“लेट्स डु इट”, जिमीने कागदावर लिहून तो पुन्हा रोशनकडे सरकवला

रोशनने शेजारच्या इसमाकडे बघितले, त्याने आपला रिकामा झालेला ग्लास पुन्हा भरून घेतला होता.

हळूच जिमीकडे बघून रोशनने त्या इसमाकडे बोट दाखवले. जिमीने त्या इसमाला एकावर वरुन खालपर्यंत न्याहाळले. अगदीच साधा, निरुपद्रवी असा तो वाटत होता.

जिमीने मान हलवून आपली संमती दर्शवली.

रोशन पुन्हा त्या इसमाकडे वळला..

“सो, डेव्हील, लेट्स प्ले अ गेम?”
“गेम? व्हॉट गेम?”
“मी आणि माझा पार्टनर कॅसिनो लुटायला चाललोय.. येताय बरोबर?”
“ओह शुअर.. व्हाय नॉट”, हातातला ग्लास बॉटम्स-अप करत तो इसम म्हणाला
“ठीके, मग मी तिथे दाराशी जाऊन थांबतो, हि बंदुक घेऊन, जर कोणी पळायचा प्रयत्न केला तर मी आहेच !, आणि हा माझा मित्र, तुम्हाला बंदी बनवून घेऊन जाईल.. त्याच्याकडे पण एक खोटा खोटा चाकू आहे.. तो तुमच्या मानेला लावून ठेवेल फक्त.. तुम्हाला होस्टेज बनवून तो कसिनोमध्ये घुसेल………. पैसे घेईल………. आणि मग आपण पळून जाऊ. कसा वाटला प्लॅन?”

“फँटॅस्टिक..”, थोडावेळ विचार करुन तो इसम म्हणाला
“चलो देन…”, असं म्हणुन रोशन उठला, त्याने खिश्यातुन आपली ती खोटी बंदुक काढली आणि तो कसिनोच्या दाराच्या दिशेने गेला

जिमी त्या इसमाच्या जवळ आला आणि त्याला हाताला धरून तो त्या कॅसिनोच्या अंतरंगात जाणाऱ्या पॅसेजपाशी, जेथे ते दोन सेक्युरिटी गार्डस उभे होते, तेथे गेला. जाताना डिजेच्या शेजारी पडलेला एक माईक उचलला आणि तो त्या सेक्युरीटी गार्ड्सच्या जवळ जाऊन उभा राहीला.

एकवार त्याने कॅसिनोच्या दाराकडे नजर टाकली…
रोशनने आपली जागा पकडली होती.

जिमीने माईक चालू केला आणि तो म्हणाला, “लेडीज अँड जेंटलमन, युअर अटेन्शन प्लिज.. ”

सगळ्यांच्या नजारा जिमीकडे वळल्या. जिमीने डीजेला खूण करुन गाणी दोन मिनिटांसाठी बंद करायची विनंती केली.

“थँक्यू..”, गाणी बंद झाल्यावर जिमी म्हणाला.. “मी आणि माझा पार्टनर.. “, कॅसिनोच्या दरवाजापाशी उभ्या असलेल्या रोशनकडे बोट दाखवत जिमी पुढे म्हणाला, “.. आम्ही आता हा कॅसिनो लुटणार आहोत.. तुम्हाला आवडेल बघायला?”

“यो !!!”
“वुईईईई… ”
“येह .. गो फॉर इट..”

गर्दींतून कोण तरी ओरडले

“हा माणूस…”, त्या इसमाकडे बोट दाखवत जिमी म्हणाला… “ह्याला आम्ही बंधक बनवलंय.. बंधक, नाव काय तुझं?”
“पटेलभाई..” तो इसम उड्या मारत मारत त्या माईकसमोर म्हणाला

पटेल त्या कॅसिनोमधला नेहमीचा गिऱ्हाईक होता, अनेक जण त्याला ओळखायचे

पटेलने इतरांना हात वगैरे दाखवून थंब्स अप केले.

एव्हाना इतरांना हॅलोवीनचाच हा काहीतरी प्रकार चालू आहे असे वाटुन तेही आता लक्ष देऊन बघत होते.

जिमी त्यातील एका सेक्युरिटी गार्डकडे वळला आणि त्याला बोटाने खूण करुन जवळ बोलावले
“चल, आतमध्ये जा आणि जी काय कॅश आहे ती घेऊन ये आणि त्या बॅगांमध्ये भर…”, कोपऱ्यात ठेवलेल्या आपल्या त्या स्विगीच्या बॅगांकडे बोट दाखवत जिमी म्हणाला

तो गार्ड चेहऱ्यावर मख्ख भाव घेऊन तिथेच उभा राहिला

“जातोस का भोसकू ह्याला इथंच?”, जिमीच्या चेहऱ्यावरचे भाव आता बदलले होते
“जा, जा.. नाहीतर हा त्याचा हा खोटा चाकू मारेल मला… आणि तिकडे तो कोपऱ्यात बाणांची बंदूक घेऊन उभा आहे.. तो पण बाण मारेल तुला..”, पटेल अधिकच खिदळत म्हणाला.

जिमीने आपला सुरा हवेत उगारला.. जवळच उभ्या असलेल्या पटेलला त्या सुरीची लखलखत पात पहिल्यांदाच दिसलं, क्षणार्धात त्याच्या लक्षात आलं कि हा सुरा प्लास्टिकचा नसून खरा आहे, पण तो काही बोलण्याअगोदरच जिमीने तो सुरा पटेलच्या पोटात खुपसला होता..

पटेल अतीव वेदनेने जमिनीवर कोसळला

“वॉव पटेल भाय गुड वन..”
“अबे ये तो शारुख का बाप निकला ऍक्टिंग में .. ”

गर्दीतून मोजके टाळ्यांचा आवाजही आले

“पटेल भाय .. लागलं तर नाही ना?”, मुद्दाम हसत हसत जिमी म्हणाला
पटेल बोलायचा प्रयत्न करत होता, पण त्याच्या तोंडातून शब्दच फुटत नव्हते

जिमी सावकाश पावलं टाकत त्या सेक्युरिटी गार्डजवळ गेला आणि आपल्या सुरीच पात क्षणार्धात त्या गार्डच्या गळ्यावरून फिरवलं. रक्ताची एक चिळकांडी उडाली आणि तो गार्ड गतप्राण झाला.

शेजारीच उभ्या असलेल्या गार्डच्या अंगावर ते गरम रक्त उडालं तसं त्याला परिस्थितीची जाणीव झाली, पण खिशातली बंदूक काढेपर्यंत उशीर झाला होता.. जिमीने आपला तो सूर एकदा मग दोनदा आणि मग तिसऱ्यांदा त्या गार्डच्या पोटात खुपसला…

अजूनही समोरची अर्धी लोक संभ्रमात होती, जे समोर चालू आहे ते खरं आहे का नाटक हेच त्यांना कळत नव्हतं. परंतु जिमीचे ते भयानक रूप आणि रक्ताने माखलेला चेहरा पाहून हे नाटक नसावे असाच तर्क अनेकांनी काढला होता.

जिमिनी पुन्हा माईक उचलला आणि तो म्हणाला, “धिस इज रिअल रॉबरी.. तुम्ही जिथे आहात तिथेच थांबा.. जसा हा सुरा खोटा नाही तशी ती बंदूकही खोटी नाहीए….”, रोशनकडे बोट दाखवत जिमी म्हणाला

रोशनमात्र तिकडे भीतीने अर्धमेला झाला होता. त्याला समोर जे घडलंय ते सर्व अनपेक्षित होते. शिवाय आता जर कोणी त्याच्या अंगावर धावून आलंच तर करायचं काय? हाच मोठ्ठा प्रश्न त्याच्यासमोर होता. त्याच्याकडे असलेली बंदुक आणि तो चाकू.. दोन्ही नकली होते.

कसतरी करून, सगळा धीर एकटवुन तो हातात बंदुक धरुन उभा होता.

 

“इथला मॅनेजर कोण आहे?”, जिमीने थंड आवाजात माईकवर विचारलं
गर्दीतून एक पोट पुढं आलेला, चष्मीश माणूस घाबरत घाबरत पुढे आला

“सेफ ची किल्ली दे..”, जिमीने आपला हात पुढे केला..

तो मॅनेजर काही बोलणार इतक्यात जोर-जोरात कानठळ्या बसवणाऱ्या आवाजात अलार्म वाजू लागला..

“भेंचोद … कुणी वाजवला अलार्म… ?”, इकडे तिकडे रागाने बघत जिमी ओरडला

“मला.. मला माहीत नाही….”, तो अधिकच घाबरत म्हणाला
“माहीत नाही? माहीत नाही म्हणजे काय?”.. जिमी ओरडला
“म्हणजे मी कालच जॉईन झालोय इथे.. सगळी माहिती व्हायचीय माझी करून…”

अलार्मचा आवाज ऐकून कॅसिनोमध्ये एकच गोंधळ उडाला

एव्हाना रोशन धावत धावत जिमीजवळ आला…

“सोड त्याला, चल पळ लवकर… ”
“पळ? वेडा आहेस का.. “, रोशनचा हात झटकत जिमी म्हणाला..
“सेफची किल्ली दे.. ”
“किल्ली नाहीए सेफ ला..”
“म्हणजे?”
“म्हणजे.. किल्ली नाहीए..”, मॅनेजर चाचरत म्हणाला, “फिंगर प्रिंट आहे त्याला.. ”
“कुणाची?”
“जगदाळेंची..”, खाली मरुन पडलेल्या एका सेक्युरिटी गार्डकडे बोट दाखवत मॅनेजर म्हणाला

जिमीने त्याला बाजूला ढकलले आणि तो त्या जगदाळेंच्या बॉडीकडे गेला आणि त्याला हाताला धरून ओढत ओढत तो त्या पॅसेजमधून सेफच्या दिशेने निघाला.
अलार्मच्या आवाजाने कॅसिनोमध्ये एकच गडबड उडाली होती, त्यात रोशन त्याची दाराच्या इथली जागा सोडून जिमीच्या इथे आला होता. त्याचा फायदा घेऊन लोकांनी कॅसिनोमधून बाहेर धूम ठोकायला सुरवात केली.

“जिमी.. सोड त्याला.. कुठल्याही क्षणी पोलीस येतील…”, रोशन म्हणाला
“मूर्ख.. नाव घेऊ नकोस माझं सांगितलं होतं ना तुला हजारदा..”, चवताळत जिमी म्हणाला… “….आणि तू जागा सोडून का आलास.. सगळी लोक बाहेर पळत आहेत बघ, टेक युअर पोझिशन, थांबव त्यांना…”

“थांबव? कसं? ह्या खोट्या बंदुकीने?”, वैतागून रोशन म्हणाला

पण जिमीच त्याच्याकडे लक्ष नव्हतं, तो जगदाळेंची बॉडी ओढत ओढत सेफ च्या दिशेने निघाला होता. जगदाळेंची शरीरयष्टी चांगलीच मजबूत होती, त्याला ओढत ओढत न्हेणे हाडकुळ्या जिमीला जड जात होते… शेवटी त्याने तो नाद सोडून दिला, खिशातला सुरा पुन्हा बाहेर काढला आणि जगदाळेंचा अंगठा कापला. तुटलेला तो अंगठा घेऊन जिमी धावत धावत सेफपाशी गेला आणि तिथल्या फिंगरप्रिंट स्कॅनर वर त्याने तो अंगठा लावला, पण तो दरवाजा काही उघडला नाही.

त्याने प्रश्नार्थक चेहऱ्याने रोशनकडे पहिले..

तो तुटका अंगठा बघून रोशनला शिसारी येत होती.

“पुस ना तो अंगठा नीट, रक्त लागलेय त्याला सगळं..”, घश्याशी आलेला आवंढा कसाबसा गिळत रोशन म्हणाला
“एस.. राईट राईट.. “, आपले विस्कटलेले केस नीट करत जिमी म्हणाला .. त्याने तो अंगठा आपल्या शर्टला पुसला आणि पुन्हा त्या फिंगरप्रिंट स्कॅनर वर त्याने तो अंगठा लावला, पण ह्या वेळेसही तो दरवाजा काही उघडला नाही.

“शिट्ट शिट्ट शिट्ट..”, चिडून जिमीने तो अंगठा फेकून दिला आणि पुन्हा तो तावातावाने जगदाळेंच्या बॉडीकडे निघाला

“जिमी काय करतोयस तू? चल पळ इथून.. “, रोशन त्याला ओढत म्हणाला
“भे x x x पासवर्ड अंगठा आहे, का अजुन कुठलं बोटं ? आणि कुठल्या हाताचं ? ते कुठे माहितेय..साल्याचे दोन्ही हात कापून आणतो.. ” झरझर पावलं टाकत जिमी पुढे निघाला

“जिमी, मूर्खपणा करु नकोस, अजुन तर आपण सेफपाशी पण पोहोचलो नाहीए, आतमध्ये लगेच कॅश आहे? का अजून नवीन काही निघालं तर काय करणार? आणि समजा सगळी कॅश आतमध्येच असली तरी ती बॅगेत भरून निघायला किमान १५-२० मिनिट जातील अजून. आधीच बाहेर तो कर्णकर्कश्श अलार्म वाजतोय पाच मिनिटांपासून, पोलीस काय चहा पित बसले असतील का अजून?”, रोशन

“पोलीस गेले भो x x त, मी हे पैसे घेणारच..”., जिमी
“जिमी आपल्याकडे हा सुरा सोडला तर बचावला दुसरं काही नाहीए, ऐक माझं, धिस इज नॉट द एन्ड ऑफ द वल्ड.. आपण परत हात मारु दुसरीकडे कुठेतरी.. चल.. ”

रोशन म्हणतोय ते जिमीला पटत होत, पण असं इथून हात हलवत जाणंही त्याच्या जीवावर आलं होतं.
शेवटी त्याला दुसरा पर्यायही नव्हता, “एस एस, साला माझा प्लॅनच चुकला, वाटला होता, हा सुरा बघुन हे भडवे गप गुमान कॅश आणून देतील.. चल पळुया इथून”, असं म्हणून जिमी दरवाज्याच्या दिशेने धावला, पाठोपाठ रोशनही बाहेर पडला

 

******

साधारण ५ किलोमीटरवर असलेल्या पोलीस स्टेशनमधला फोन खणखणत होता. कॅनबेरा कॅसिनोमध्ये घडत असलेल्या रॉबरीची माहीती द्यायला एकावर एक फोन येत होते.
इन्स्पेक्टर विक्रमने आपली गन तपासली आणि ते बाहेर थांबलेल्या जीप मध्ये बसले. क्षणार्धात पोलिसांची ती जीप धुरळा उडवत कॅनबेरा कॅसिनोच्या दिशेने निघाली.

विक्रम वॉकी-टॉकी वरुन परिस्थिचा आढावा घेत होते.

“हा, बोला हवालदार माने, काय खबर आहे? तुम्ही पोहोचलात का कॅसिनोपाशी?”
“येस्स सर, मी आणि दोन कॉन्स्टेबल, आम्ही तिघे आहोत इथे”
“काय परिस्थिती आहे? ते चोर अजून आहेत आतमध्ये?”
“नाही सर, ते पळाले!”
“कुठल्या दिशेने?”
“सर ते कावेरीच्या दिशेने गेलेत.. ”
“कावेरी .. हम एक मिनिटं .. ”

शेजारी बसलेल्या पि.एस.आय. शेळके तत्पर होते, त्यांनी लगेच त्या गावचा नकाशा उघडून ई. विक्रम समोर धरला आणि कावेरीवर बोट दाखवले

“हा.. एक काम करा, ती पुढे कुर्डुवाडी आहे, तिथे लगेच नाकाबंदी लावा..”, विक्रम ने शेळकेंना सूचना दिली
शेळकेंनी आपल्या वॉकी-टॉकी वरुन पुढच्या सूचना द्यायला सुरुवात केली

“माने, लुटीची काही माहिती कळाली? काय गेले का चोरीला?”
“बहुतेक नाही सर, त्यांना सेफच उघडता आली नाही, पण सर, ३ मर्डर झालेत?”
“काय????”, विक्रम जवळ जवळ ओरडतच म्हणाला.
“हो सर, दोन सेक्युरीटी गार्ड आणि एक पटेल नावाचा कस्टमर”

“माने.. मारेकऱ्यांचं वर्णन मिळालं?”, मिळालय सर, मोघम आहे पण, विशी-पंचविशीतला दोन तरुण होते, मोटारसायकल होती एक जुनी त्यावरून पळालेत..”
“सी.सी.टी.व्ही. फुटेज चेक करा कॅसिनोचं, आजूबाजूचं, फोटो मिळतोय का बघा.. ”
“एस सर..”

विक्रमने काही क्षण विचार केला आणि मग तो शेळकेंकडे वळला

“शेळके, त्या परिसरातले सगळे मोबाईल टॉवर्स ऑफ करा, लगेच.. ”
“येस्स सर.. पण सर का?”
“आजकाल ज्याच्या त्याच्या हातात मोबाईल आणि डेटा पॅक असतो, सगळेच रिपोर्टर बनतात, बातम्या पटापट पसरतात.. इंटरनेट बंद करून टाका तिथलं.. ”
“येस्स सर..”

१५ मिनिटांमध्ये विक्रमची जीप कॅसिनोपाशी पोहोचली. बाहेर प्रचंड गर्दी जमली होती
विक्रम जीपमधुन उतरला, बरोबर एक मोठ्ठा कर्णा घेतला आणि जमलेल्या गर्दीला उद्देशुन तो बोलू लागला..

“ही घटना घडली त्यावेळी तुमच्यापैकी आतमध्ये कोण कोण होते?”
४-५ तरुण तरुणींचा एक गट पुढे आला..

“मोबाईलमध्ये कोणी शुटिंग केलंय घटनेचं?”, विक्रम
एका तरुणाने आपल्या मोबाईलमधला व्हिडीओ चालु करून विक्रमला दिला

“गुड..” तो व्हिडीओ पाहून झाल्यावर विक्रम म्हणाला
“बाहेरच शूटिंग आहे कुणाकडे?”

दुसरा एक तरुण पुढं आला आणि त्याने आपला मोबाईल विक्रमकडे दिला
व्हिडीओमध्ये २ तरुण कसिनोमधुन बाहेर पडताना आणि नंतर बाईकवर बसुन पळुन जाताना दिसत होते

“व्हेरी गुड..” त्या तरुणाची पाठ थोपटत विक्रम पुढे म्हणाला.. “अजून आहे कुणाकडे शूटिंग..? मुख्यतः बाहेरच?”
अजून ३-४ जण पुढे आले..

विक्रमने सगळ्यांचे व्हिडीओ पाहून मोबाईल त्यांच्याकडे परत दिले

“अजून आहे कोणी?”

यावेळी कोणी पुढं आलं नाही

“पोरांनो, हे व्हिडीओ डिलीट करुन टाकायचे. लगेच?”
“काय सर, इतकी मस्त क्लिप आहे, मी तर माझ्या चॅनल वर व्हायरल करणारे.. ” त्यातला एक जण म्हणाला
“येस सर, क्लिप डिलीट वगैरे म्हणजे आमच्या अभिव्यक्ती स्वातंत्र्य…”

पण त्याच बोलणं अर्धवटच राहील, कारण वाक्य पूर्ण व्हायच्या आधीच विक्रमची एक सणसणीत कानफाडीत त्या तरुणाला बसली होती

विक्रम कर्णा घेऊन पुढे बोलू लागला
“तुमचं स्वातंत्र्य वगैरे सगळं घरी आणि कॉलेजात.. इथे ३ मर्डर झालेत आणि हे लोक शक्य तितक्या लवकर पकडलं जाण महत्वाचं आहे.. तुमच्यापैकी कोणीही हे बाहेरच शूटिंग कुठे मीडिया, इंटरनेटवर शेअर केलंत तर सरकारी कामात अडथळा आणल्याबद्दल सगळ्यात पाहिलं तुम्हाला आत करेन … तुमच्या गावात मला माझी बायको मिळाली, ह्या गावाचा जावई आहे मी.. कृपया सहकार्य करा.. ”

सर्वत्र शांतता होती

“तुम्हाला माहीत असेलच आजकाल पोलीस मिडिया सेलही तितकाच कार्यक्षम आहे, क्लिप कुणी कुठून पब्लिश केली हे शोधायला वेळ लागणार नाही.. नंतर सापडलात तर महागात जाईल”, असं म्हणून विक्रम कसिनोच्या आतमध्ये पहाणी करायला गेला

साधारण अर्धा-पाऊण तासानंतर विक्रम बाहेर आला तेंव्हा बहुतांश गर्दी पांगली होती

विक्रम आपल्या जिपपाशी गेला, शेळके अजूनही वॉकी-टॉकी वरुन बातम्या घेण्यात मग्न होते

“शेळके नाकाबंदी वरून काही खबर.. ?”
“नो सर, अजून तरी आपण दिलेल्या वर्णनाचं कोणी नाकाबंदीवर सापडलं नाही.. ”

विक्रमने घड्याळात नजर टाकली.. घटनेला नाही म्हणलं तरी किमान एक तास होऊन गेला होता

“कसं शक्य आहे..? बघू नकाशा”

शेळकेंनी तो नकाशा पुन्हा उघडून जीपच्या बॉनेटवर ठेवला..

“हा कॅसिनो.. “, नकाशावरील एका ठिकाणावर बोट ठेवत विक्रम म्हणाला.. “आणि माने म्हणाले तसं मारेकरी, ह्या दिशेने कावेरीच्या दिशेने गेले.. बरोबर?”
“बरोबर सर..”, शेळकेंनी दुजोरा दिला

“हि इथे कावेरी.. आणि हा पूल ओलांडून पुढे साधारण ५ कि.मी. वर कुर्डुवाडी.. जिथे आपण नाकाबंदी लावलीय.. बरोबर?”
“येस सर, करेक्ट..”

“पण मग हे लोक गेले कुठे?”, नकाशावरून त्या रस्त्यावरून हात फिरवत विक्रम म्हणाला.. “हा सरळ रस्ता आहे, कुठेही फाटा नाही वळायला..”
“बरोबर सर, कुर्डुवाडी स्टेशनवरुन आपली एक जीप पण मागवली होती, त्यांना पण इथं येईपर्यंत वाटेत कोणी दिसलं नाही.. ”

“चोरटे गेले तर ह्याच दिशेने.. आपण व्हिडिओमध्ये पण बघितलं आणि नाकाबंदीपाशी कोणी पकडलं पण नाही गेलं.. गेले कुठे मग?”

विक्रम कपाळावरुन हात फिरवत विचार करत होता.. आणि अचानक त्याच्या डोक्यात लख्ख प्रकाश पेटला..

“एक मिनिट.. “, त्याने पुन्हा तो नकाशा उघडला.. “जेव्हढं मला आठवतंय.. ह्या रस्त्यावर, एक छोटासा फाटा आहे.. झाडींमध्ये दडलेला आहे, पटकन दिसत नाही तो, पण आहे.. ”
“कुठं जातो सर तो रस्ता?”, शेळकेंनी विचारल ..

“इफ आय एम नॉट मिस्टकन, हा रस्ता… “, नकाशावर एका ठिकाणी बोट ठेवत विक्रम म्हणाला.. “हा रस्ता जातो.. तो प्रसिद्ध लेखक शेखरच्या फार्म हाऊसकडे..”

 

[क्रमशः]