भटकंती लिमीटेड: पाबे खिंड

॥ श्री पंकज बाबा प्रसन्न ॥

माझा डी.एस.एल.आरचा मालक होण्याचे स्वप्न श्री पंकजबाबांच्या उपासनेनंतर त्यांच्या कृपेने सफळ झाले. परंतु त्यानंतर मात्र नेहमीच्या कामात व्यस्त झाल्यानंतर फोटो काढायला जमेनासे झाले. घरातच, आजुबाजुला काढलेले फोटो असा कितीसा आनंद, समाधान देणार? त्यात पंकजबाबांचा ब्लॉग आणि फ्लिकर अकांऊंट ’भटकंती अन-लिमीटेड’ नवनविन फोटोंनी भरभरून वाहत होता.

मिशीवाला पंक्या नामक पोस्ट लिहून मी मनातली जळफळ व्यक्त केलेली होतीच. परंतु पंकजबाबांची अघाध करणी बघा, ती पोस्ट लिहीतानाच मला साक्षात्कार झाला आणि फोटो मिळवण्यासाठी घरात बसुन उपयोग नाही तर त्याला भटकंती गरजेची आहे ह्याचे ज्ञान झाले.

मग थोडेफार फिरलो, चांगले फोटो मिळाले आणि उत्साह वाढीस लागला. अश्यातच माझ्या दोन मित्रांनी माझ्या पावलावर पाऊल टाकुन डी.एस.एल.आर खरेदी केला आणि मला प्रथमच भटकंतीला कंपनी मिळाली.

ह्या शनिवारचा मुहुर्त साधुन अनलिमीटेड नाही, पण लिमीटेड भटकंतीची मुहुर्तवेढ रोवली आणि ’पाबे खिंडीला’ धावती भेट दिली.

’पाबे खिंड’, सिंहगडाच्या पायथ्यापासुन खानापुर/पानशेतचा रस्ता धरायचा आणि तेथुन डावीकडे वळुन तोरणा / राजगडाकडे जाणारा चिंचोळा घाट रस्ता पकडुन ’पाबे खिंड’ गाठावी. येथुन दोन महाकाय किल्ले- तोरणा आणि राजगडाचे विहंगम दृश्य घडते.

वेळेअभावी जास्ती न लिहीता काही निवडक फोटोंची मालीका इथे जोडत आहे, आश्या आहे ते आपल्या पसंतीस उतरतील.

ह्युंदाई आय-२०, ड्राईव्ह युअर वे –

नॉट ऑल रोड लिड्स टु रोम, सम लिड्स टु डिव्हाईन नेचर –
(तोरणा आणि राजगड दोन महाकाय किल्ले कॅमेरामध्ये टिपण्याचा एक केविलवाणा प्रयत्न)

व्हेन स्काय हॅज टु ऑफर सो मच… क्लिक इट..

राजगड –

तोरणा –

येताना भेटलेले शेतकरीबाबा, ज्यांनी त्यांच्या शेतीची, पेरणीच्या कामांची सर्व माहीती स्वतःहुन दिलीच आणि परत त्यांचे काही फोटो आणि त्यांच्या बैलजोडीचे (राजा आणि प्रधान) फोटो सुध्दा काढायला लावले. एवढेच नाही तर पंधरा दिवसांनी भातलावणीच्या वेळी पुन्हा एकदा भेट देण्याचे आमंत्रण सुध्दा दिले –

Advertisements

मिशीवाला पंक्या

बहुतेक वेळा प्रत्येकाच्या आयुष्यात ज्या घटना घडतात ना, त्याचे दोन पैलु असतात. एक तर ती घटना चांगली असते किंवा वाईट असते. पण असं फार कमी वेळा होतं की जे घडलं ते छान पण झालं आणि वाईट पण झालं.

माझी पंक्याशी झालेली भेट ही दुसर्‍या विभागातली. म्हणजे ब्लॉगींगच्या निमीत्ताने माझी त्याच्याशी ओळख झाली हे चांगल झालं, ह्या मैत्रीतुन काही फलनिष्पत्ती सुध्दा झाली, पण त्यानंतर मात्र जे घडते आहे तो केवळ “मानसीक त्रास”, “इमोशनल अत्याचार”, “जळफळाट”, “चिडचिड”, “त्रागा”, “असहाय्यता” ह्या सर्व विषेशणांचा अनुभव देणारा ठरत आहे.

“डिजीटल एस.एल.आर” हा प्रकार प्रत्येक उभरत्या फोटोग्राफरच्या मनात रुतुन बसलेला काटा असतो. जोपर्यंत तो निघत नाही तो पर्यंत प्रत्येक दिवस, प्रत्येक क्षण मनाला एक प्रकारची टोचणी लागुन राहीलेली असते. अर्थात केवळ पैसे आहेत आणि ’चला डी.एस.एल.आर’ घेउन येऊ असं सहसा घडत नाही. आत्तापर्यंत केवळ ’याशीका’ आणि ’कोडॅक’चे फारतर फार तिन हजारापर्यंतचे कॅमेरे वापरल्यावर आणि फार तर फार डिजीटल-कॅमेराच्या युगात १०-१५ हजारापर्यंत मजल मारल्यानंतर अचानक कॅमेरासाठी एकदम ३०-४० हजार घालवायचे आणि नको ते पदरात पाडुन घ्यायचे त्यापेक्षा कोणीतरी माहीतगार आणि फोटोग्राफीच्या क्षेत्रात लोणच्यासारखा मुरलेला बरोबर असणे गरजेचे असते.

ब्लॉगींगने माझी भेट “पंकजझ@फ्लिकर’, ’भटकंती अनलिमीटेड’, ’भटक्या पंकज’ अश्या अनेक टोपण नावांनी प्रचलीत असलेल्या पंक्याशी घडवुन दिली आणि माझ्या नशीबी डिजिटल एस.एल.आर बाळगण्याचे भाग्य आले.

पहिले काही आठवडे माझ्यासाठी ’युरेका, युरेका’ ठरले. जे स्वप्नी पाहीले होते, ज्या ’मॅन्युअल फोकससाठी’ तळमळलो होतो, ’डेफ्ट ऑफ फिल्ड’, ’बोकेह’ असे शब्द नुसते ऐकुन होतो ते सर्व काही प्रत्यक्षात उतरवत होतो. आजुबाजुची मित्र मंडळी ज्यांचा कॅमेरा आणि फोटो म्हणजे फक्त ’शटर बटण’ दाबणे ह्या एकाच व्याख्येशी संबंध होता ती सर्व मंडळी ह्या नविन कॅमेराने टिपलेले फोटो पाहुन माझी प्रशंसा करण्याचे थांबत नव्हती. उन्हाळा सुरु असल्याने पंक्याचे फ्लिकरही बर्‍यापैकी धुळ खात होते. सारे कसे छान, सुरळीत चालले होते.

…पण माशी शिंकली. शिंकणारच होती हो.. नशीबच तसे आहे माझे. प्रत्येक सुखाच्या मागे काहीतरी काळी सावली असतेच असते. आकाशात काळे ढग जमु लागले आणि सुस्तावलेला पंक्या जागा झाला. रात्र रात्र जागुन, प्रवास करुन, डोंगर दर्‍या, सह्याद्रीचे कडे पालथे घालुन पुन्हा एकदा फ्लिकर गजबजु लागला.

खरंच सांगतो, त्याचे ते छान छान फोटो बघायची पण चोरी होsss!! लपुन लपुन बघतो मी.. उगाच कोणी पाहीले तर त्यांना खर्‍या फोटोग्राफीची जाणीव होईल आणि माझे फोटो किती थिल्लर, नीच/हिन दर्जाचे येत आहेत ह्याचा बोभाटा होईल.

पण ’कोंबड झाकलं, म्हणुन सुर्य उगवायचा थोडा नं रहाणार’? माझं मन!!. ते तर पहात होते ना सर्व! झालं.. गद्दारपणा केलाच त्याने. मी आधी काढलेल्या आणि काढत असलेल्या प्रत्येक फोटोला वाकुल्या दाखवुन हसु लागले. ’अज्ञानात सुख असते’ म्हणतात ना, तेच खरं. ’अन्या लेका तु लय भारी फोटो काढतो राव’, हे कधीकाळी मित्रांचे अंगाव मुठभर मास चढवणारे उद्गार आता माझे मलाच बोचु लागले. जेंव्हा मला माझ्याच फोटोंमध्ये ’रुम फॉर इंम्प्रुव्हमेंट’ दिसते आहे, माझ्या प्रत्येकच फोटोमध्ये मला चुका दिसत आहेत तेंव्हा मित्र-मंडळींनी केलेली प्रशंसा अंगी कशी लागेल? आनंद होतच नाही त्याचा. कारण मला माहीती आहे ना, त्यांनी कितीही चांगले बोलले, तरी त्या फोटोत चुक आहे हे मला दिसणे थांबत नाही.

बरं थोडेफार प्रयत्न करुन फोटो येतील / येतातही बरे. पण आजुबाजुच्या १०० मिटर परीसरातील फोटो किती काळ टिपणार? रानवार्‍यात फिरुन, व्हर्जीन निसर्गाला गोंजारुन काढलेल्या फोटोंची त्याला कुठुन सर येणार? घराच्या खिडकीतुन थोडं नं फेसाळणारा समुद्र दिसतो, गच्चीवरुन थोडं नं सैह्याद्रीचे रौद्र रुप दिसते, प्रदुषणाची पातळी ओलांडलेल्या वातावरणात थोडे नं आकाश आच्छादुन टाकणारे ढग किंवा चमचमणार्‍या चांदण्या दिसतात. ते सर्व टिपायचे तर घराबाहेर पडायला हवं आणि तिथेच तर सर्व अडलयं. नुसती वाईड-ऍंगल असुन उपयोग काय? ट्वाईलाईट टिपायचा तर घराची किंवा कार्यालयाची खिडकी कशी योग्य ठरेल?

इथं थोडं इकडचे तिकडे होता येत नाही, आणि अजुन पावसाळा सुरु नाही झाला तर हा भटक्या पंक्या लागला उंडरायला. बर ह्या ’सोशल नेटवर्कींग’वाल्यांनी तरी जरा आपल्या संगणक प्रणालीमध्ये बिघाड निर्माण करावेत, जरा दोन-चार साईट्स बंद कराव्यात, तर तेही नाही. ’गुगल-बझ’ घ्या, ’फेसबुक’घ्या नाही तर ’ट्विटर’घ्या.. जेथे तेथे पंक्याचे फोटो खिजवायला बसलेले असतातच.

कसं काय जमतं बुवा ह्या पंक्याला इतके भटकायला? मी जरा कुठं जायचे म्हणले की लग्गेच बायको………..अरे.. येस्स,… बायको!!..

काय म्हणालात? पंक्याचे लग्न ठरले आहे??? तारीख पण ठरली आहे..?? मस्त रे…. डिसेंबर दुर नाही बघा.. नुकतेच फेसबुकवरचे पंक्याचे स्टेटस ’सिंगल’ पासुन ’एंन्गेज्ड’ झाले आहे.. लवकरच ’मॅरीड’ होईल.

… ऍन्ड द काऊंटडाउन बिगीन्स…
टिक टिक.. वन….. टिक टिक… टु… टिक टिक.. थ्री….

तळटीप:
लोकाग्रहास्तव मिशीवाल्या पंक्याचा फोटो इथे चिकटवत आहे –

Pankajz@Flickr

पुणेरी सुचना : ह्या पोस्टच्या प्रतिक्रियेमध्ये पंक्याच्या फोटोंबद्दल काढलेले कोणत्याही प्रकारचे सन्माननीय भाष्य खपवुन घेतले जाणार नाही. त्याबद्दलच्या भलत्या-सलत्या प्रतिक्रिया देऊन
वाचकांनी नाहक आपला शाब्दीक अपमान ओढवुन घेऊ नये.

अरे भुंग्या आहेस कुठे?

ब्लॉग संबंधी जो भेटतो तो हेच विचारतो आहे. खरंच आहे कुठे मी?

’गेले काही दिवस कमालीचा व्यस्त होतो’ म्हणालो तर काही खवचटं लोकं भुवया उंचावुन म्हणतील, ’जसं काही आम्ही मोकळेच बसलो आहोत :-)’. आणि ते कारण तितकसं खरं सुध्दा नाही. कारण व्यस्त तर सगळेच जणं असतात, पण तरीही वेळात वेळ काढुन ब्लॉगींग चालु असते. गेल्या वर्षी सुध्दा मी व्यस्त होतोच की, पण तरीही ब्लॉगवरील लेखन हे चालुच होते. मग आता काय झालं??

हम्म.. काही जणांना माहीती आहे कारण, आणि ते म्हणजे गेल्या महीन्यात झालेली नविन खरेदी डी.एस.एल.आर ची. कित्तेक दिवसांचे जपलेले स्वप्न पुर्णत्वास गेल्यावर माणुस जसा खुळा होतो ना, तस्सेच झाले आहे माझे, थोडक्यात सांगायचे झाले तर अगदी शेजारच्या चित्रात दिसते आहे तस्सेच. कुठलीही नविन वस्तु कुठल्या ऍंगलने कशी दिसेल हे बघण्याचे वेडच लागले आहे मला.

पण आता फोटो काढायचे म्हणजे कुठले? कारण फोटोचे वेड मला तसे बर्‍़याच वर्षापासुनचे त्यामुळे फुल, पान, किडे मकोडे, पोरं-बाळ, निसर्ग दृष्य जवळपास सर्व प्रकारचे टिपुन झाले होते आणि काही तरी नविन करण्याचा ध्यास लागला होता.

फ्लिकर नामक संकेत स्थळावर ’सिक्रेट लाईफ ऑफ टॉइज’ नावाचा एक ग्रुप सापडला आणि मला ’युरेका युरेका’ असेच झाले. किती मस्त गोष्टी माझ्या जवळपास होत्या आणि त्या टिपण्याचा मी कधी प्रयत्नच केला नव्हता. ह्या उघडल्या गेलेल्या नविन दालनाने फोटो काढायला मला एक नविन दिश्याच मिळाली. रोज.. हो.. अतीशयोक्ती करत नाहीये, अगदी रोज न चुकता कसल्या नं कसल्या प्रकारचे, खेळण्यांचे फोटो कार्यालयातुन आल्यावर काढण्यात मग्न आहे मी आणि त्यामुळेच खरं सांगायचे तर ब्लॉग लिहायला वेळच मिळत नाहीये.

घरातील ’न मोडलेली’ (अर्थात फारच थोडी फार जी होती ती) खेळण्यांचे फोटो काढुन झाले आणि आता पुढे काय? हा प्रश्न पुन्हा एकदा आss वासुन समोर उभा ठाकला आणि ह्याचे परीणाम म्हणुन की काय अचानकच ’अरेच्चा, ओजसला बर्‍याच दिवसांत नविन खेळच आणले नाहीत की आपण’ असे म्हणुन माझ्यातला पिता नाराज झाला. मग काय विचारता एका दगडात दोन पक्षी मारता येत आहेत आणि माझ्यातला पुणेकर शांत कसा बसेल. म्हणजे बघा, नविन खेळणी आणली तर ओजसपण खुश आणि मला फोटो काढायला मिळत आहेत म्हणल्यावर मी पण खुश 🙂 आजच सकाळी पुण्यातील ’एस.मॉल’ मध्ये जाऊन गाड्यांचे काही मिनीएचर घेउन आलो. इतके मस्त कलेक्शन आहे त्यांच्याकडे, इतके महाग नसते तर खुप सार्‍या घेउन आलो असतो. मला आणि ओजसला दोघांनाही कुठले घेउ आणि कुठले नको अस्सेच झाले होते (फक्त दोघांची कारणं वेग-वेगळी होती :-))

तर असा प्रकार आहे बघा सगळा, हेच उद्योग चालु आहेत सध्या. तसे फ्लिकरवर सगळे फोटो टाकतच असतो मी, तरीपण असेच काही निवडक फोटो इथे जोडत आहे.

तसेच बर्‍याचश्या फोटोंमध्ये दिसणारा ’बोकेह’ नामक दिव्यांचा खेळ कॅमेरातुन टिपायचा कसा? ह्याबद्दलचा एक लेख आपल्या ’मराठीमंडळी.कॉम’ ह्या संकेतस्थळावर इथे लिहीला आहे.

चित्र कशी वाटली हे जरुर कळवा.

ओजसचे फोटो

दुपारचा फावला वेळ असला की पोराचे फोटो काढायचा चान्स मी सोडत नाही आणि जेंव्हा पोरगा स्वतःहुनच म्हणतो, “बाबा फोटो काढा नं..” मग तर काय, विचारायलाच नको. स्वारी मुड मध्ये असली की मस्त पोज देते नाही तर इतर वेळेस फार भाव खातो.

असेच आज काढलेले फोटोंपैकी काही निवडक इथे जोडत आहे..

पाण्याचे थेंब (फोटो)

रविवार सकाळ, कित्तेक दिवसांपासुन मनात साठुन राहीलेली एक सुप्त इच्छा पुर्ण करायचे ठरवले होते.. पाण्याच्या थेंबांचे फोटो काढायचे. पण काम वाटले त्यापेक्षा फारच कठीण निघाले आणि तितकेच संयम पहाणारे. जवळ जवळ एक तास घालवुनही मनाला पाहीजे होते तसे फोटो निघालेच नाहीत. .. हरकत नाही.. प्रयत्ने वाळुचे कण रगडीता.. तेलही गळे म्हणतात ना.. आज, ना उद्या पाहीजे तसा फोटो निघेलच.. तोपर्यंत काही निवडक फोटो इथे जोडत आहे..

साहीत्य –

• पाण्याने काठोकाठ भरलेली बादली
• निळ (निळ्या पाण्याचा इफ़ेक्ट येण्यासाठी)
• निळा कागद – खिडकीच्या काचांवर लावल्यास बऱ्यपैकी निळा प्रकाश पडतो
• प्लॅस्टीकची एक पाण्याने भरलेली बाटली घेउन त्याच्या तळाशी एक छोटे भोक पाडावे ज्यातुन आपल्याला पाहीजे तितक्या वेगाने पाण्याचे थेंब पडतील.
• थोड्या उंचीवर दोऱ्याने ही बाटली बादलीच्या थोड्या वर बांधावी. एक दोन प्रयत्नांनंतर याची उंची निश्चीत करता येते

घर सजावटीचा एक सोप्पा मार्ग

बऱ्याच वेळेला घरातील रिकाम्या भिंती सजवायला आपण फ्रेम्स चा वापर करतो. परंतु बाजारात या फ्रेम्स च्या किंमती अवाच्या सव्वा असतात. साधारणपणे ६ x ८ ची फ्रेम ३५० रु. पासुन पुढे असते. याचे कारण म्हणजे या किंमती मध्ये नुसती फ्रेमची किंमत नसुन त्यामध्ये वापरलेल्या चित्राची किंमत पण असते.

अर्थात ही चित्र नक्कीच चांगली असतात. मॉडर्न आर्ट, फळांची चित्र, मानवी चेहरे, अदिवासी चित्र, ऍबस्ट्राक्ट आर्ट, पक्षी, निरनिराळी पेंटींग्स अशी असंख्य व्हरायटी यामध्ये असते. परंतु त्यासाठी इतके पैसे घालवायला नको वाटतात. यावर मी नुकताच एक सोप्पा मार्ग शोधुन काढला.

इंटरनेट मध्ये पुढील पैकी एक किंवा अनेक शब्द वापरुन इमेज किंवा वेब सर्च करा. त्यावर तुम्हाला असंख्य प्रकारची तिच किंवा तश्शीच चित्र उपलब्ध होतील. उदा. ‘Modern Art, Paintings, Oil paintings, tribal, frames’ साधारणपणे कमीतकमी १०२४ रिझॉल्युशन असलेले आणि तुम्हाला आवडलेले चित्र तुमच्या संगणकावर उतरवुन घ्या. नंतर ह्याच चित्राला ‘फोटो-फास्ट’ किंवा तश्याच एखाद्या ठिकाणावरुन ६ x ८ ची प्रत काढुन घ्या. ही प्रत साधारण १९ रु. ला पडते. आता एखाद्या लोकल छोट्याश्या दुकानातुन यासाठी फ्रेम बनवुन घ्या ज्याची किंमत जास्तीत जास्ती १५० रु. पडते.

बघा झाली तुमची तश्शीच फ्रेम तयार फक्त १७० रु. म्हणजे बाहेरुन जी एक गोष्ट तुम्ही ३५० रु. घेता तीच तुम्ही ही युक्ती वापरुन ३५०/- मध्ये दोन घेउ शकता. मी माझ्या घरात अश्याच अनेक सुंदर फ्रेम्स बनवल्या आहेत. बघा प्रयत्न करुन स्वस्तात मस्त.

कल्पना आवडली तर जरुर कळवा.