कुठलेही धार्मिक कार्यक्रम मला लांबुनच बरे वाटतात, पण माझ्या लग्नात मात्र मला सहभागी व्हावे लागणारच होते. त्यामुळे जशी जशी तारीख जवळ येत होती, तशी तशी माझी चिंता वाढतच होती. ते गळ्यात हार-तुरे घालायचे, तो साधु काय बोलतो ते ऐकायचे, मधेच तो काहीतरी म्हणायला सांगतो तसे म्हणायचे, बहुतेक वेळेला सुरुवात “मम” पासुनच असते, समोर आगीचा डोंब उसळलेला असतो, त्यात अजुन सारखे तुप घालायचे, त्यात अंगात भरजरी कपडे सांभाळायचे. मग लग्नानंतर भेटायला येणाऱ्यांबरोबर उगाचच खोटे खोटे हसायचे, मला हे सगळे जिवावर येते. मी सगळ्यांच्या हाता-पाया पडलो की नोंदणी पध्दतीने विवाह करू, पण माझे कोणी ऐकेल तर. अगदीच माझ्यावर उपकार म्हणुन आदल्या दिवशीचे श्रीमान पुजन का काय असते ते रद्द केले. सगळ्यांचे उत्तर एकच.. हौस-मौज असते, करुन घ्यायची.. हो..मान्य आहे, पण कुणाची, माझी का तुमची?. सगळ्यांच्या उत्साहाला नुसते उधाण आले होते. मला तसाही खरेदी मधे उत्साह नव्हता, त्यामुळे बाकीच्या लोकांनी त्यांची खरेदी करुन घेतली, पण शेवटी कुणीच उरले नाही तेंव्हा मला जबरदस्तीने खरेदीसाठी घेउन गेले. मग असंख्य प्रश्न, काय घ्यायचे, कोट घ्यायचा की जोधपुरी, की शेरवानी. खरे सांगतो, मला त्यातला फरकच कळत नाही. शेवटी त्यातल्या त्यात बरे दिसणारे घेउन बाहेर पडलो.
लग्नाच्या आदल्या दिवशी संध्याकाळी, होणाऱ्या बायकोचा फोनः इकडुन गाडी निघालीये तुम्हाला घ्यायला. तयार आहेस ना? [उगाचच युध्दाला वगैरे तयार असल्यासारखे वाटले]. काय कपडे घातले आहेस? काळ्या रंगाचे नको घालुस. [घ्या. झाले का.. मी तर काळ्या रंगाचाच शेरवानी का चुडीदार का काय ते घातले होते] मी आपले बर म्हणुन फोन ठेवुन दिला. तेव्हड्यात गाडी आलीच. मग आम्ही सगळे बाराती निघालो. कार्यालयापाशी दारातच आडवले.. जकात भरायला नाही हो.. ओवाळायला.. [बुट का मोजुडे काढा, पाय धुवा, परत घाला.. वैताग क्र.१] जिजु-जिजु म्हणुन सारखे फोन करणारी आणी चॅट वर भेटणारी माझी साली, जुईली हसत मुखाने स्वागताला हजर होती. मग जोरदार स्वागत समारंभ झाला.. हसण्याची मुक्त हस्ते उधळण झाली आणी आमच्या स्वारीने रणांगणात- आपले.. कार्यालयात प्रवेश केला. बरीच ओळखीची-अनोळखीची लोक जमली होती. ज्यांनी मला आधी पाहिले नव्हते किंवा मी ज्यांना आधी पाहिले नव्हते असे आम्ही एकमेकांकडे बघत होतो. थोड्याच वेळात आमच्या सौ. अवतरल्या. गडद निळ्यारंगाची एकदम रापचीक साडी घातली होती. चेहरा चमकी लागल्यासारखा चमकत होता. हाताची मेहंदी मस्तच रंगली होती. आता बोलायचे असते की नाही कुणास ठाउक.. म्हणुन मी आपली एक चोरटी स्माइल देउन मोर्चा दुसरीकडे वळवला. तोपर्यंत सामानाच्या बॅगा खोलीत गेल्या होत्या. थोड्याच वेळात जेवणासाठी बोलावणे आले. श्रीमान पुजन नसले तरी, भोजन होते. आमच्या सौ. लांब कुठेतरी त्यांच्या नातेवाईकांबरोबर बसल्या होत्या. लांबुनच त्यांनी छान दिसतोय असा हात हलवला, मग मी पण तसेच केले. मग तिने मला एक डोळा मारला.. आणी मी चक्क लाजलो. एवढ्यात वाढपी आले. शिरा-पुरीचे जेवण होते. जेवण झाल्यावर सगळी लोक पांगली. मी पण मित्रांबरोबर गप्पा मारत बसलो. थोड्यावेळाने मग मी झोपायला गेलो. पण हाय रे दैवा खाली अंताक्षरीचा खेळ सुरू झाला होता. झोपायचा प्रयत्न वायाच गेला. मग कंटाळुन मीपण खाली आलो. लगेच सगळ्यांनी मला पकडले आणी गाणी म्हणायला बसवले. पण सासरच्या अनेक लोकांसमोर गाणे कसे म्हणायचे या विचारांनी मी संकोचलो होतो त्यामुळे काहीतरी कारण काढुन मी बाहेर पडलो. आमच्या सौ. पण थोड्यावेळाने बाहेर आल्या. रात्रीचे १२ वगैरे वाजुन गेले होते. बाहेरच्या मंडपात अतिशय शांतता होती. आम्ही तिकडेच खुर्चा टाकुन गप्पा मारत बसलो. खुप छान क्षण होता तो. दोन वर्षाच्या मैत्रीनंतर उद्या [खरंतर आता आजच] आम्ही लग्नाच्या गोड बंधनात बांधले जाणार होतो. मग काय थोड्या जुन्या आठवणींना उजाळा दिला, कॉलेजचे ते दिवस, एकमेकांशी झालेली ओळख, त्याचे प्रेमात झालेले रुपांतर, नंतरचे ते चोरुन चोरुन भेटणे, भेटकार्ड आणी प्रेमपत्रांची देवाणघेवाण सर्व काही. एव्हाना आतली गाणी वगैरे संपली होती आणी सकाळी लवकर उठायचे म्हणुन सगळे झोपायला गेले होते. अधुन-मधुन कोणीतरी बाहेर यायच, पण आम्हाला बघुन परत निघुन जायचे. आज झोपच येत नव्हती. सकाळ पर्यंत असेच गप्पा मारत बसावेसे वाटत होते, तेवढ्यात कोणत्यातरी आजीबाईंची हाक कानावर पडली..”झोपा आता, सकाळी लवकर उठायचे आहे, नंतर आयुष्य आहे गप्पा मारायला.” मग शेवटी, मावळत्या सुर्याचा नाही पण चंद्राच्या साक्षीने एकमेकांचा निरोप घेउन झोपायला गेलो.
सकाळी जाग आली ती लोकांच्या चाललेल्या गडबडीने, बादल्यांचे आवाज, चहाच्या कपांचे आवाज, बारक्या मुलांची बोंबाबोंब. परत एकदा मला जाणीव झाली की माझ्या लग्नाचा माझ्यापेक्षा इतरांनाच जास्ती उत्साह आहे. नोंदणी पध्दत किती सुटसुटीत असते, कोर्टात जायचे, दोन सह्या करायच्या, हार घालायचे आणी पेढे खायचे झाले. पण कुणाला पटेल तर ना. मी आपल्याच विचारात मग्न होतो तोच लोकांची झुंड आत आली मला उचलले आणी आंघोळीला नेहुन बसवले. कसले कसले तेल, उटणी, रंगीत साबण आणी बरेच काही होते. मग मला बराच धुतला आरती का ओवाळणी वगैरे झाली. मला आता खुप झोप आली होती पण नाही, गुरुजी यायची वेळ झाली म्हणे त्यामुळे आवरावे लागले. मग आवरले एकदाचे आणी खाली आलो. खाली खिचडीचा मस्त वास सुटला होता, तेवढ्यात कुणीतरी माझ्या समोर “डिश” आणुन ठेवली. नवरा मुलाचा मान म्हणतात तो हाच असावा असे म्हणुन मी आडवा हात मारला. त्यावर एक कप कॉफी ढकलली तेंव्हा कुठे जरा बरे वाटले.
मग मला सौं ची आठवण झाली. मनात म्हणले दिसत नाहीये कुठे, काल रात्री उशीरा झोपली अजुन उठली नाही कि काय? माझी शंका मी माझ्या सालींपाशी बोलुन दाखवली तेंव्हा कळले की ती सकाळी लवकरच उठलीये, ब्युटी-पार्लर वाली आलीये, मेक-अप चालु आहे. तेव्हढ्यात ती आलीच बाहेर. काय चिकणी दिसत होती हिरव्या साडी मध्ये. पण लगेच माझ्या इकडे आलीच नाही. तिच्या नातेवाइकांचे कौतुक चालु होते ना. “काय सुंदर दिसतीय ना पल्लु”,”किती गोड दिसतीय, द्रुष्ट काढा बाई तिची”, “साडी चा रंग किती उठुन दिसतोय”, “मेक-अप किती छान केलाय” असे आणी बरेच काही. मेक-अप चांगला केला होता खुप वेगळीच दिसत होती, पण पावडर जऱा जास्तीच लावली होती वाटते त्यामुळे “खारा-दाणा” दिसत होती. असो. मग आमचे एकत्र आणी वेग-वेगळे फोटो काढले गेले. मग माझ्या सासर च्या लोकांनी खिचडी आमच्या समोर आणुन ठेवली. मी म्हणले “मी खाल्ली.!!” ..”आधीच??” [म्हणजे असे पण असते का मी तिच्या आधी काही खायचे नाही??!!”]
थोड्याच वेळात गुरुजी आले. त्यांना गुरुजी का म्हणतात तेच कळत नाही, मी आपला त्यांना साधुच म्हणतो. तर ते आले. इकडे तिकडे कटाक्ष टाकला आणी मग स्थानापन्न झाले. मग थोड्यावेळाने त्यांनी गर्जना केली. मुलाला बोलवा, मुलीला बोलवा. आता तिकडे एवढ्या छान अक्षरात फुलांमधे माझे आणी पल्लवी चे नाव लिहिले होते. मग नावाने हाक मारावी ना.. मुलगा, मुलगी काय..तर आम्ही तिकडे गेलो. लगेच कॅमेरे वगैरे सरसावले. मग कसल्या कसल्या पुजा सुरू झाल्या. वातावरण खुप प्रसन्न होते पण बहुतेक त्या साधुला ते बघवले नसावे, त्याने समोरच्या भांड्यात आग पेटवलीच आणी मला म्हणाला “माझे मंत्र पठण होइ पर्यंत यात पळी भर तेल टाकत रहा.. ॐ श्री गणपतेय नमः, ॐ श्री सिध्दविनायेन नमः, तुमची कुलदेवता कोण. [मला कुठे माहीत] मी आई कडे कटाक्ष टाकला. “अंबाबाई..” पुढे.. असेच काही तरी चालु होते. मी आगीत तेल ओतत होतो.. थोड्याच वेळात सगळा धुराडा झाला. आमच्या सौ तो धुर नसुन धुके आहे अशा आनंदात आमच्या हाताला हात लावुन बसल्या होत्या. समोर बघ्यांची गर्दी वाढत होती. मी उगाचच खुष असल्याचे भासवत होतो. मधुन मधुन “मम” चालुच होते. त्यातच आता सारखे उठुन “मोठ्यांना नमस्कार करा” चा प्रकार वाढला होता. हळुहळु मला पण हा सगळा प्रकार आवडायला लागला होता फक्त त्या धुराचे काहीतरी करायला हवे होते. तासभर हा प्रकार झाल्यावर साधु थांबला. मग आम्ही उभे राहीलो. माझ्या हातात लाह्यांचा एक ढिग दिला आणी तो तिच्या हातावरुन आगीत टाकायला सांगीतले. मला एव्हाना परत भुक लागायला लागली होती. त्या आगीत भाजल्या जाणाऱ्या लाह्या बघुन मला “पॉपकॉर्न” ची आठवण होत होती.
हे झाल्यावर एक तांदुळाने भरलेले ताट समोर आले. मी म्हणे ह्यावर नाव लिहायचे बायकोचे, किंवा जर बदलणार असेल तर. मी तिला आधी घाबरवुन ठेवले होते कि मी ‘सगुणा’ किंवा असलेच काही तरी अतरंगी नाव ठेवणार म्हणुन त्यामुळे ती लक्ष ठेवुन होती. मग मंगळसुत्र आले. ह्या क्षणाची मात्र मी आतुरतेने वाट बघत होतो. मी अक्षरशः त्यावर झडप घातली आणी “गुरुजींची” आज्ञा होताच ते सौंच्या गळ्यात घालुन टाकले. खुप छान दिसत होते ते तिला. त्यानंतर मग सात फेरे झाले.. हा प्रकार पण मला खुप आवडला. मजा आली. आता जरा त्या साधुने विश्रांती घ्यायेचे ठरवले असावे. त्याने आम्हाला कपडे बदलुन यायला सांगीतले. मग मी पटकन कपडे बदलुन आलो. परत ते पाय धुवा वगैरे.. यावेळेला मी वैतागलो होतो. म्हणले बुटावरच ओता काय ओतायचे ते. आता खुपच गर्दी झाली होती.. बहुतेक मुहुर्त आला होता. मग आंतरपाट वगैरे धरला. आणी थोड्याच वेळात “तदेव लग्नं..” सुरु झाले. मनामध्ये खुप साऱ्या भावना दाटुन आल्या होत्या. विचारांची गर्दी झाली होती. आज मी ब्रम्हचर्य सोडुन, गृहस्थ होणार होतो. मधुनच आंतरपाटाच्या वरुन मी पलीकडे आमच्या सौ रडत आहेत का ते बघत होतो.. पण नाही.. मस्त हसत होती.. छान..मला आपली उगाचच चिंता वाटत होती. एवढ्यात आंतरपाट बाजुला झाला आणी आम्ही एकमेकांच्या गळ्यात हार घातले. नंतर काय झाले आठवत नाही. एक वेगळ्याच धुंदीत होतो. खुप सारी लोक शुभेच्छा देउन गेली.
तर असा हा लग्न सोहळा “अगं अगं म्हशी” म्हणत शेवटी मात्र एन्जॉय केला.
Like this:
Like Loading...
फारच भयानक, चित्तथरारक, ह्रुदयाची धडधड वाढवणाऱ्या, हातापायांना कंप फुटवणाऱ्या अनुभवातुन सध्या मी जात आहे. हो.. माझी बायको गाडी शिकत आहे… आणि या घटनेचा साक्षीदार जबरदस्तीने मला व्हावे लागत आहे.
