भन्नाट वेगाने जिमी आपली खटारा कावासाकी पळवत होता. आजूबाजूचे कशाचेच भान त्याला नव्हते. कॅसिनो लुटण्याचा त्याचा प्लॅन पूर्णपणे फसला होता. पैसे तर नाहीच मिळाले आणि आता नाहक पोलिसांचा ससेमिरा कायमचा मागे लागणार म्हणून त्याचा संताप संताप झाला होता.
“जिमी यार, आपलं ठरलं होतं ना? तू.. तू का खून केलेस तिथे आणि ते पण एक-दोन नाही तर तीन?”
जिमीने त्याच्याकडे दुर्लक्ष केलं आणि तो आपली बाईक वेगाने पळवण्यात मग्न झाला
“जिमी, तुझ्याशी बोलतोय मी साल्या.. शांततेत सगळं झालं असतं, कश्याला तापलेलं असतं डोकं तुझं? तू तर लटकशीलच, मला पण नाहक त्या मर्डर मध्ये ओढलंस तू.. ”
जिमिनी चेहऱ्यावर आलेले आपले केस मागे सारले..
“जिमी.. कळतंय का तुला आपण काय करून बसलोय.. साला ते पोलीस एव्हाना आपल्या मागावर निघाले असतील.. तुला.. ”
“ए… फट्टू, गपतो का आता? केव्हापासून तुझं तुणतुणं चालूच आहे.. एव्हढी फाटतीय तर उतर गाडीवरुन आणि जा तुझा तू..”
“साल्या माझ्यावरच खेकस, स्वतः चुका कर, आम्ही बसलोय सावरायला.. ”
“आता काय करायचं? घरी जायचंय का?”, काही वेळ शांततेत गेल्यावर रोशन म्हणाला
“हो मग? अजून कुठे जाणार? घरी जाऊ, बॅग घेऊ अन काही दिवस सुमडीत गायब होऊ कुठे तरी.. ”
“वाटलंच मला.. जरा डोकं लाव जिमी.. आपण कॅसिनोपासून निघालो ह्या रस्त्याने.. सरळ रस्ता आहे, कुठे चौक नाही कि एखादे वळण नाही.. १० किलोमीटरवर पुढे कुर्डुवाडीची हद्द सुरु होतीय.. पोलिसांना एव्हाना कळाले असेलच आपण ह्या रस्त्याने गेलोय.. एव्हाना पुढे नाकाबंदी लागली असेल.. आपण सहज त्यांच्या जाळ्यात अडकू..”,
रोशनच म्हणणं बरोबर होतं आणि जिमीलाही ते पटलं तसा त्याने गाडीचा वेग कमी केला
“मग आता? आता मागे तर जाऊ शकत नाही, पोलिसांची जीप ह्या दिशेने केंव्हाच निघाली असेल.. ”
दोघे पुन्हा विचारात गुंग झाले ..
“एक मिनिट… ” अचानक काहीतरी सुचल्यासारखं जिमी म्हणाला
“तो मागे ५ मिनिटांपूर्वी एक छोटा वॉटरफॉल दिसला होता आठवतंय?”, जिमी
“वॉटरफॉल ? नाही.. माझं लक्ष नव्हते..”
“अरे तो नाही का, आपल्याला तिथे एक डेम दिसली होती, रेड-व्हाईट कलरची पजेरो होती… ”
“ओह येस.. आठवलं, त्याच काय?”
“सांगतो थांब..”, असं म्हणून जिमीने गाडी मागे वळवली
“चुत्या झाला का रे, मागे कुठे चाललास?”, वैतागून रोशन म्हणाला
पण जिमी नवीन उमीदेने मागे चालला होता.. त्या वॉटरफॉल च्या काही अंतर आधी त्याने गाडीचा वेग हळू केला. तो बारकाईने रस्त्यावर काहीतरी शोधात होता. थोडे अंतर गेल्यावर त्याला हवं होते ते सापडलं.
“हे बघ.. ” रस्त्यावरच्या फिक्कट झालेल्या चिखलाच्या टायरच्या खुणांकडे बोट दाखवत जिमी म्हणाला..
रस्त्यावरुन वळून ते चिखलाच्या टायरचे ठसे उजवीकडे झाडीत जात होते
जिमीने आपली गाडी त्या टायरमार्क्सवरून पुढे न्हेली आणि त्याला आतमध्ये जाणारा एक छोटासा रस्ता नजरेस पडला.
“मला म्हणतोस ना डोकं चालव.. बघ भाड्या.. माझं डोकं..”
जिमीने सावकाश त्या कच्या रस्त्यावरून बाईक आतमध्ये न्हेली आणि काही अंतरावरच त्याला चिखलात रुतलेली पजेरो नजरेस पडली.
जिमीने आपला एक हात हवेत उंच केला आणि रोशनने त्याला आनंदाने टाळी दिली.
कच्या रस्त्याचा अंदाज घेत जिमीने सावकाश आपली बाईक पुढे पुढे न्हेली आणि शेवटी त्यांना ते शेखरचे फार्महाउस नजरेस पडले.
जिमीने बाईक बंद केली आणि दोघेजण बाईकवरून खाली उतरले. जिमीने आपली बाईक हाताने ढकलत बाजूच्या झुडपात न्हेली, सहज कुणाला दिसणार नाही अशी आडवी करुन ठेवली आणि तो परत त्या कच्या रस्त्यावर आला
“काय बोलतोस? घुसायचं?”, आपला रक्ताळलेले सुरा बाहेर काढत जिमी म्हणाला
“काय माहीत कोण असेल आतमध्ये..”, रोशन काहीसा चिंतीत होऊन म्हणाला
“कोण नसेल, मी सांगतो.. ती डेम, आणि तिच्याबरोबर तो जो कोण होता.. दोघेच असणार आत.. ”
“कश्यावरुन?”
“बघ ना.. इथं आडवळणाला कश्याला कोण राहत असेल? हि सगळी श्रीमंत लोकांची थेर आहेत.. आपल्या नवरा / बायकोला फसवून आपल्या ठोक्याला घेऊन येतात इथे दोन दिवस राहतात, मजा करतात आणि परत आपल्या लाईफ मध्ये रिटर्न.. त्या दिवशी तो तिच्याबरोबर होता… तिचा नवरा वाटत तरी होता का? ती कसली क्लासी कपड्यांमध्ये होती.. आणि तो साधा.. ”
“हो, असेल साधा, पण अंगाने मजबूत होता… ”
“हो मग, असणारच, म्हणून तर त्याला घेऊन आली असेल इथे, मजा मारायला..”, डोळे मिचकावत जिमी म्हणाला
“नाही तसं नाही, म्हणजे आपल्याला भारी नको पडायला..”
“छट्ट.. हा सुरा हातात असताना? तसाही दुसरा मार्ग नाहीए कुठला.. २-३ दिवस इथेच लपून राहू.. पुढचं पुढं.. चल..”, अस म्हणून जिमी झाडांच्या आडोशाने पुढे निघाला सुद्धा .. रोशनला दुसरा कुठला मार्ग नव्हता, तो जिमीच्या मागोमाग दबकत दबकत निघाला
घराच्या जवळ गेल्यावर जिमी थांबला आणि तो परिस्थितीचा अंदाज घेऊ लागला. सर्वत्र सामसूम होती, घरातून कुठलाही आवाज येत नव्हता, दिवे बंद होते, दारं लावलेली होती
“मला वाटत एक तर बाहेर गेले असावेत, किंवा गाडी बंद पडली म्हणून ती इथेच सोडून दुसऱ्या गाडीने निघून गेले असावेत. सध्या तरी घरात कोणी असेल असे वाटत नाही.. “, जिमी पुन्हा हळू हळू वाकत पुढे सरकत म्हणाला
शेवटी दोघंहीजण घराच्या पॅसेज मध्ये येऊन पोहोचले. दाराला बाहेरुन कडी होती.
जिमीने रोशनला खूण केली आणि डावीकडून घराच्या मागे जाऊन बघून यायला सांगितले आणि तो उजव्या बाजूने कसलाही आवाज न करता घराच्या मागे पोहोचला. परंतु कुणाचीही चाहूल लागत नव्हती. सर्वत्र शांतताच होती.
दोघेजण पुन्हा मुख्य दारापाशी आले. जिमीने हळूच कडी काढली आणि दार ढकलले. दार सहज उघडले गेले तसे दोघांच्याही चेहऱ्यावर हास्य पसरले. दोघेजण आतमध्ये शिरले आणि त्यांनी दार लोटून घेतले.
आतमध्ये एक खुर्ची आणि टेबल अस्ताव्यस्त पडले होते.. फ्लॉवरपॉट फुटून पडला होता..टेलीफोनची वायर कापलेली होती
“काय झालंय काय इथे?”, रोशन
“जोरदार प्रेम रंगलेलं दिसतंय जोडप्याचं..”, हसत हसत जिमी म्हणाला.. “एक काम कर, आतमध्ये बघ काय काय आहे?, कपड्यांचं कपाट बघ, त्यावरून कळेल कोण कोण राहतंय इथे…”,
रोशनने मान डोलावली आणि तो आतल्या, शैलाच्या, बेडरुममध्ये गेला..
कपाट विविध-प्रकारचे कपडे, सिल्की नाइटी, महागड्या अंतःवस्त्रांनी भरलेले होते..
“मॅडमची बेडरुम आहे हि..”, बाहेर येत रोशन म्हणाला आणि दुसऱ्या, करणच्या खोलीत शिरला ..
एका छोट्या कपाटात काही साधेच शर्ट-पँट्स लटकवलेले होते ..
“हि त्या पंटरची खोली दिसतीय.. ” असं म्हणून रोशन शेखरच्या खोलीत शिरला..
कपाटात उंची कपडे होते, त्यातला एक टी-शर्ट घेऊन तो बाहेर आला
“हा एव्हढा मोठ्ठा टीशर्ट त्या पंटरचा वाटत नाही रे, म्हणजे अजुन कोणतरी राहातंय इथे, तिघांचे कपडे आहेत.. “, रोशन जिमीला म्हणाला
रोशन बोलत होता, जिमी मात्र जमिनीवर बसून नखाने जमीन खरवडून बघत होता..
“काय झालं जिमी..?”, रोशनने विचारले
“काही तरी नक्की झालंय इथे.. हे बघ..”, आपलं बोट रोशनच्या नाकाजवळ न्हेत जिमी म्हणाला.. “वाळलेले रक्त आहे हे.. “, असं म्हणून त्याने जमिनीवरच्या एका गडद डागाकडे बोट दाखवले
“भेंडी, आपण एका लफड्यातून निघून दुसऱ्या लफड्यात तर नाही ना अडकलो..? जिमी लेका, चल निघू इथून बाहेर..”, जिमीला ओढत रोशन म्हणाला
जिमीने काळजीपूर्वक इतरत्र नजर फिरवली आणि एका कोपऱ्यात त्याला एक छोटी मेटलची वस्तू सापडली
“हे बघ काय आहे..”, रोशनपुढे ती वस्तू नाचवत जिमी म्हणाला
“तिजायला, पुंगळी ना ही?”, रोशन
“एस, बंदुकीची गोळी ए .. ”
“जिमी चल यार इथुन .. मरायची लक्षण आहेत ही .. ”
“अबे थांब तर.. बाहेर जाऊन काय करणारे.. सगळे मामु लोक शोधत असतील आपल्याला.. एक काम करू.. थोडं थांबू इथेच.. कदाचित इथली लोक निघून पण गेली असतील.. बस.. “, खुर्चीकडे बोट दाखवत जिमी म्हणाला
“ठीके, पण मग आधी काहीतरी खायला, प्यायला आहे का बघतो, आतमध्ये एक मोठ्ठा फ्रिज आहे, काही असेल तर घेऊन येतो”, असं म्हणून रोशन पुन्हा आतमध्ये, शेखरच्या रुममध्ये गेला
जिमीने आपला सुरा टेबलावर ठेवला आणि खुर्चीवर बसतच होता तोच रोशनने त्याला जोरात हाक मारली
जिमी तडफडत उठला आणि आतल्या खोलीत गेला.. समोर रोशन फ्रिज उघडून उभा होता.. भीतीने त्याचा चेहरा पांढरा फटक पडला होता.
जिमी रोशनच्या जवळ गेला आणि त्याने फ्रिजमध्ये वाकून पहिले.. आतमध्ये बर्फाचे कण साठलेली शेखरची बॉडी पडली होती
रोशनने धाडकन फ्रीजचा दरवाजा बंद करुन टाकला
“मला वाटतं हा बाबाजी त्या हिरोईनचा नवरा असणार.. इथे अचानक टपकला असणार, त्या दोघांना रंगेहाथ पकडले असणार आणि त्याच वादावादीत मला वाटतंय त्या दोघांनी ह्याचा खून केला.. “, जिमी आपला अंदाज वर्तवत होता
रोशनमात्र पायातले त्राण गेल्याने त्या बेडवर फतकल मारुन बसला
“ही बाबाजींची बॉडी इथे अशीच सोडून ते निघून जाणार नाहीत, इथेच कुठेतरी गेले असणार, कदाचित ह्या बॉडीची विल्हेवाट लावण्यासाठी काहीतरी आणायला जवळपासच गेले असतील.. आपल्याला बेसावध राहून चालणार नाही, चल.. उठ..”, रोशनला उठवत जिमी म्हणाला
“एक लक्षात ठेव, काही झालं तरी आपण एकमेकांना नावाने हाक मारायची नाही.. कळलं ?”, जिमी रोशनला टिप्स देत होता त्याच्या काही मिनिटं आधीच काही अंतरावरच करण आणि शैला मोहीतला शोधण्यात व्यस्त होते.
मोहीतला शोधत शैला आणि करण काहीश्या घनदाट झाडीत शिरले होते. परंतु मोहीतचा काहीच ठावठिकाणा लागत नव्हता. नक्की कुठल्या रस्त्याने गेलाय ह्याचाही काही पत्ता नव्हता.
आधीच मोहीत गायब होता, इशिता वॉज नो मोअर, शेखरची बॉडी घरातच फ्रिजमध्ये पडली होती, एक ना दोन, अनेक संकट आ वासुन समोर उभी होती.. पण त्याही परिस्थितीत करणची नजर पुन्हा पुन्हा शैलाकडे जात होती. त्या घनदाट झाडीत, प्रचंड शांततेत आणि एकांतवासात शैलाबद्दल करणच्या मनात नाही नाही ते विचार येत होते. केबिनमधील शैलाचा तो नग्न देह पुन्हा पुन्हा त्याच्या नजरेसमोर येत होता.
“करण… आवाज ऐकलास..” अचानक सावध होत शैलाने विचारलं
शैलाच्या आवाजाने करण भानावर आला
“आवाज? कसला?”
“अरे एखाद्या गाडीचा आवाज होता.. एखादी मोटारसायकल .. ”
“छ्या, रस्ता दूर आहे इथून, तिथल्या गाड्यांचा आवाज कुठला येतोय इथे..”
“अरे खरंच .. मी ऐकला .. काही क्षणच आला आणि लगेच बंद झाला”
“शैला, कमॉन, इथे कश्याला कोण येणार आहे बाईकवरून?”
“तेच मला म्हणायचंय.. चल बघून येऊ.. मोहित काही सापडायचा नाही.. आणि घराचं दार पण उघडच आहे..”
करणने कुठलाही आवाज ऐकला नव्हता, पण धोका पत्करून उपयोग नव्हता, शैला म्हणते त्याप्रमाणे खरंच कोणी मोटारसायकल वरुन आलं असेल तर त्यांना घरात जाण्यापासून रोखणं गरजेचं होत. तसंही इतकावेळ शोधाशोध करुन मोहीतचा काहीच सुगावा लागला नव्हता
करण आणि शैला त्या दाट झाडीतुन घराकडे जायला माघारी वळाले.
कच्या रस्त्यावर आल्यावर त्यांनी फार्म-हाऊसकडे नजर टाकली. सर्व काही जैसे-थेच होते. आजूबाजूलाही कुठलीही बाईक किंवा इतर गाडी दिसत नव्हती.
“बघ.. कोणी नाहीए इथे, भास झाला असेल तुला.. “, करण
“ठीके, पण तरी एकदा बघून येऊ”, शैला
करण आणि शैला आवाज न करता शांतपणे फार्म-हाऊसजवळ गेले आणि दोघांनाही मोठ्ठा धक्का बसला.
दाराची कडी काढलेली होती
“शैला, तुला नक्की आठवतेय तू दाराला कडी लावली होतीस?”, दबक्या आवाजत करण म्हणाला
“ऑफकोर्स, मला नक्की आठवतंय”
करणने खिश्यातुन शैलाची ऍटोमॅटिक रिव्हॉल्व्हर काढली आणि त्याने सावकाश दार उघडले
बाहेरच्या उजेडातून आल्यामुळे आतमध्ये प्रथम करणला काहीच दिसत नव्हते, सर्वत्र अंधार होता.
काही क्षण अंदाज घेऊन करण सावकाश आतमध्ये शिरला.. एक सेकंदाचा कित्तेकांवा अंश.. त्याला जाणवले दाराच्या मागे कोणतरी नक्की आहे, पण वेळेपर्यंत उशीर झाला होता. दाराच्या मागे जे कोण होते त्याने जोराचा धक्का करणला मारला होता.
करण हेलपांडत आतमध्ये शिरला.
दारामागे लपलेल्या त्या व्यक्तीने, रोशनने करणच्या पोटात एक जोरात लाथ घातली तशी करणची बंदुकीवरची पकड काहीशी ढिली झाली..
रोशनने पटकन त्याच्या हातातून बंदूक काढून घेतली
काय होतेय कळताच शैला रोशनच्या अंगावर धावून गेली, पण काही क्षणच, दुसऱ्या एका व्यक्तीने मागून तिचे केस जोरात खेसले.. वेदनेची एक तीव्र कळ शैलाच्या डोक्यात उमटली. शैला प्रतिकार करायला मागे वळाली तशी त्या दुसऱ्या व्यक्तीने, जिमीने एक तडाखेबाज कानफडाट शैलाच्या लगावून दिली.
शैलाच्या डोळ्यासमोर तारे चमकले
“लैला मजनु, तुमची लटकी मारामारी झाली असेल तर समोर सोफ्यावर गुमान बसा, नाहीतर तो फ्रिजमध्ये बाबा झोपलाय ना, त्याच्याशेजारी तुमची सोया करेन..”
जिमीचा धमकीने भरलेला आवाज आणि त्यापेक्षा त्यांनी शेखरची बॉडी पाहीली आहे हे ऐकून दोघांचेही अवसान गळाले. आतमध्ये अंधार असल्याने त्या दोन व्यक्ती कोण आहेत? कश्या आहेत? त्यांच्याकडे काही शस्त्र आहेत का? कशाचाच पत्ता लागत नव्हता.
दोघेजण गपचूपपणे सोफ्यावर जाऊन बसले
रोशनने दार लावून घेतले आणि दिव्याची बटण दाबली.
खोली प्रकाशाने उजळली आणि रोशन आणि जिमी, करण आणि शैलाच्या नजरेस पडले.
रोशनने शैलाची पिस्तुल दोघांवर रोखलेली होती, तर एखादी गदा खांद्यावर ठेवावी तसा तो मोठ्ठा सूर खांद्यावर ठेवून जिमी उभा होता.
शैला संतापाने बेभान झाली होती, रागाने तिच्या नागपुड्या फुरफुरत होत्या, तिचा गोरा गोमटा, नाजूक गाल, जिमीची थप्पड खाऊन लाल झाला होता. करण मात्र शांत होता. शक्य तितक्या कमी वेळात तो त्या दोघांचा अंदाज घेत होता.
रोशनकडे बंदूक असली तरी रोशन त्याला तितकासा धोकादायक वाटत नव्हता.. अगदीच वेळ आली तरी तो बंदूक चालवेल की नाही ह्याची खात्री नव्हती. पण तो दुसरा, जिमी मात्र नक्कीच धोकादायक होता.
“कोण आहात तुम्ही? आणि आमच्या घरात काय करताय?”, करणने विचारले
“ते तितकंसं महत्वाचं नाही”, जिमी
“वुई डोन्ट एन्टरटेन स्ट्रेंजर्स, गेट आऊट”, शैला चवताळून म्हणाली
“एंटर काय? स्ट्रेंज? बाबाव, काय इंग्लिश बोलतीय…”, हसत हसत जिमी म्हणाला
“तुमचं काय काम आहे ते बोला आणि निघा इथून..”, करण म्हणाला
“निघतो कि.. २-३ दिवस इथला पाहुणचार घेतो आणि निघतो..”, जिमी
“का? पोलिसांपासून लपताय का?”, करण
“तसं समज.. आणि अजून एक गोष्ट समजून घे, इथून पुढे प्रश्न आम्ही विचारू.. तुम्ही फक्त उत्तर दयायची”, अचानक गंभीर होत जिमी म्हणाला
त्याने आपला सुरा खुर्चीशेजारील टेबलावर ठेवला आणि तो खुर्चीत रेलुन बसला. रोशन अजूनही ती बंदूक दोघांवर रोखून उभा होता
“कौन बनेगा करोडपती, एक हजार रुपये के लिये, ये रहा पहिला सवाल..”, आपले लांब केस बांधत जिमी म्हणाला.. “तो फ्रिज मधला बाबाजी कोण? आणि इथं नक्की काय झालंय?”
“गेट लॉस्ट यु जंक-हेड..”, संतापुन शैला म्हणाली
“लय इंग्लिश बोलती राव ही…”, जिमीने खिश्यातुन आपला बाजा काढला आणि कुठलीशी शांत पण अतिशय दुःखद अशी ट्यून वाजवायला त्याने सुरवात केली. डोळे बंद करून त्या विचित्र, मधूनच हाय-पिच ला जाणाऱ्या दळभद्री ट्युनचा तो आनंद घेत होता
थोड्यावेळाने त्याने डोळे उघडले आणि म्हणाला, “शेवटचं विचारतोय.. इथं काय झालाय? तो फ्रिजमधला बाबा कोण?”
“आय सेड गेट लॉस्ट.. “.. पण शैलाच वाक्य अर्धवटच राहिलं
क्षणार्धात जिमी खर्चीतुन उठला आणि शैलाच्या केसाला धरून तिला जमिनीवर फेकले आणि निर्दयीपणे बुटाची एक लाथ तिच्या पोटात घातली
शैलाच क्षणभर श्वासच कोंडला, सगळं जग आपल्याभोवती गोल फिरतंय कि काय असच तिला वाटलं
“मला वाटत आता तुला नीट कळलं असेल मी काय म्हणतोय?”, जिमी परत खुर्चीवर बसत म्हणाला
सगळं खरं सांगावं? का काहीतरी काल्पनिक गोष्ट बनवून सांगावी ह्या द्विधा मनस्थितीमध्ये करण अडकला होता.
एकतर इतक्या कमी वेळात काल्पनिक सांगण्यासारखं त्याला काही सुचत नव्हतं आणि दुसरा विचार त्याच्या मनात आला कि कदाचीत .. कदाचीत ह्या सगळ्या प्रकरणात गुंतलेले पैसे कळले तर न जाणो कदाचीत ह्या दोघांची मदतही होईल. दोनाचे चार हिस्से होतील, पण ह्या घडीला ह्यातून बाहेर पडण्याचा कोणताच मार्ग करणला दिसत नव्हता.
करणने एकदा शैलाकडे वळुन बघितले, कदाचित तिच्या मनातही तोच विचार चालू होता जो करणच्या होता.
करण सोफ्यावर आरामात टेकुन बसला आणि त्याने पहिल्यापासून सर्व सांगायला सुरुवात केली.
“इंटरेस्टिंग.. व्हेरी इंटरेस्टिंग…”.. शैलाकडे बघत जिमी म्हणाला
ही समोर बसलेली बेबी-डॉल दोन-दोन खून करु शकते हे ऐकून तो खरं तर शैलावर फुल्ल फिदा झाला होता.
“तर तुला म्हणायचंय, जर का हे प्रकरण आपण नीट हाताळलं, तर आपल्याला ७५ करोड रुपये मिळतील.. रोशन ७५ चे चार हिस्से किती रे?”, जिमी
“नाही.. ७५चे चार हिस्से होणार नाहीत.. पण ह्यात तुमची मदत झाली तर तुम्हा दोघांना आम्ही ५-५ करोड देऊ..”
“आणि नाही मान्य केलं तर?”, जिमी आपला सुरा हवेत उंचावत म्हणाला
“आम्हाला मारुन तुला काहीच मिळणार नाहीए, घरातलं सगळं किमती सामान, शैलाचे दागिने मिळून १५-२० लाख सुद्धा होणार नाहीत.. शिवाय.. पैश्याची तुम्हाला सुद्धा गरज आहे.. पोलीस कुत्र्यासारखे शोधत असतील तुम्हाला..”, आपला मोबाईल जिमीसमोर धरत करण म्हणाला
मगाशी घराबाहेर होतो तेंव्हा मोबाईलमध्ये रेंज येऊन गेली असेल.. हि बघ.. न्यूज-फीड मध्ये तुमची बातमी झळकतीय.. “कॅनबेरा कॅसिनो ..” बरोबर ना?
मोबाईलवर ती बातमी बघताच जिमी जरा नरमला
“आत्ता ह्या घडीला आपण चौघंही ह्या घरात अडकले आहोत.. इथून पळून जाण ना तुम्हाला शक्य आहे ना आम्हाला.. तर एकमेकांच्या विरोधात नाही तर एकमेकांच्या साथीने आपण ह्या प्रकरणातून बाहेर पडू… पुढे भरपूर पैसा आपली वाट बघतोय..”, करण शेवटचं वाक्य प्रत्येक शब्दावर जोर देत सावकाश पणे म्हणाला
जिमीने रोशनकडे बघितले
रोशनला तसाही हाणामारी करण्यात फारसा उत्साह नव्हता, सगळं प्रकरण प्रेमाने निवळत असेल शिवाय करण म्हणतोय त्याप्रमाणे पैसेही मिळणार असतील तर का नाही? जिमीवरचा त्याचा विश्वास उडाला होता. त्याच्या धसमुसळी वृत्तीने ते रॉबरीचे प्रकरण चांगलेच अंगाशी आले होते. त्यामानाने करण बऱ्यापैकी विश्वासू वाटत होता.
रोशनने होकारार्थी मन डोलावली.
“ठीक आहे, आम्ही तयार आहोत.. पण काही शहाणपणा करायचा प्रयत्न केलास तर लक्षात ठेव.. आधीच ३ खून करून आलोय इथे, अजून दोन करायला मला फारसा विचार करावा लागणार नाही.. ” जिमी
“मला वाटत शहाणपणा करणं आपल्यापैकी कुणालाच परवडणार नाहीए.. नाही का? सो आता मुख्य मुद्याचं बोलूयात?”, करण
…..
“गुड.. सो बाकीचा प्लॅन नंतर, आत्ता आपल्यापुढे दोन मोठ्ठे प्रश्न आहेत.. पहिला .. जर मोहीत इथून सरळ पोलिसांकडे गेला.. झाला प्रकार त्याने पोलिसांना सांगितला तर कुठल्याही क्षणी इथे पोलीस पोहोचत असतील.. “, करणने बोलता बोलता जिमी आणि रोशनकडे पहिले
जिमी निर्विकार होता, पण पोलिसांचं नाव ऐकताच रोशनचा चेहरा भीतीने पांढरा फटक पडला होता.
“अर्थात मला वाटत नाही कि मोहीत असं काही करेल, शेवटी त्यानेही ब्लॅकमेलींग करायचा प्रयत्न केला होता.. आपल्याला अडकवायचा प्रयत्न केला तर तो पण अडकेल.. त्यापेक्षा हा सगळा प्रकार अक्कलखाती लिहून तो गायब होयचं बघेल.. ”
“मलाही तसंच वाटतंय.. “, जिमी
“दुसरा प्रश्न म्हणजे, काल संदीपने स्पष्ट सांगितले होते कि त्याला शेखरशी बोलायचे आहे, त्याशिवाय तो ब्लॅकमेलचे पैसे देणार नाहीए.. आज जर त्याच बोलणं शेखरशी नाही झालं तर त्याला संशय येईल.. जर चुकून माकून तो घर शोधत इथे पोहोचला तर.. ”
“… तर तो इथून परत जिवंत जाणार नाही.. “, जिमी पुन्हा आपला सुरा पाजळत म्हणाला
“हे बघ, संदीप कुणी गल्लीतील शेंबडं पोरगं नाहीए कि कधीही उठून कुठेही निघून जाईल …. एका मोठ्या इन्शोरंन्स कंपनीचा सर्वेसर्वा आहे तो.. प्रत्येक वेळी तो कुठे आहे, कुठे जातोय, कधी परत येणार ह्याची माहिती किमान दहा लोकांना तरी असते.. तो काही तास जरी गायब झाला ना तरी त्याला शोधायला अख्खी यंत्रणा कामाला लागेल.. त्यामुळे ह्यापुढे कुठलीही गोष्ट करताना, प्रत्येक पाऊल उचलताना आपल्याला नीट विचार करून ती गोष्ट करणं अत्यंत महत्वाचं आहे.. ”
“बर साहेब.. मग काय करायचं म्हणताय?”, जिमी
करणने काही क्षण शांतपणे विचार केला आणि मग आपला कच्चा तयार झालेला प्लॅन सांगायला सुरुवात केली
[क्रमशः]
