“इन्स्पेक्टर विक्रम, तुम्हाला पूर्ण खात्री आहे ना तुम्ही काय करत आहात?”, कमिशनर साहेबांनी इं. विक्रमच बोलणं ऐकल्यावर आपल्या आवाजातली काळजी लपवत विचारलं
“हो सर, मला शंका, नव्हे खात्रीच आहे की ते कॅसिनोमध्ये खून करुन पळालेले ते दोघे शेखरच्याच घरात लपले असणार आहेत. आम्ही पुढे नाकाबंदी केली आहे. कॅसिनोपासून आमच्या जिप्स त्याच रस्त्याने धावल्या होत्या. मध्ये कुठेही एखादं गावं किंवा फाटा नाहीए. मध्ये घाट असल्याने दुसरीकडे कुठे गेली असण्याची शक्यता नाही. हा एकमेवं रस्ता आहे ज्या रस्त्याने ते जाऊ शकतात”
….
“काळजी नका करु सर, मी सिव्हिलिअन वेशात त्यांच्या घरी जाणार आहे, ४ कॉन्स्टेबल आणि पी.स.आय जाधव आहेत बरोबर, थोड्या अंतरावर ते दबा धरुन असतील. मी फक्त अंदाज घेऊन येतो आणि तुम्हाला परत फोन करतो”
“ओके इन्स्पेक्टर, काळजी घ्या. शेखर फार प्रसिद्ध व्यक्ती आहेत, आपल्याकडून काही हलगर्जीपणा झाला तर नाहक बदनामी होईल”
“डोन्ट वरी सर, आय विल टेक केअर”, असं म्हणून विक्रमने फोन ठेवून दिला
पी.स.आय जाधव आणि ४ हवालदार बाहेर जीपपाशी इ. विक्रमची वाट पहात उभे होते.
पोलीस-स्टेशनमधील आपल्या लॉकरमधून विक्रमने रेग्युलर पांढरा शर्ट आणि फिक्कट निळी जीन्स काढली. आपला पोलीस-
गणवेश बदलला आणि ड्रॉव्हर मधून पोलीस-स्पेशल .३८ ऑटोमॅटिक पिस्तूल काढले. पिस्तूल लोडेड आहे हे तपासायची गरजच नव्हती, नुसत्या वजनावरुन आतमध्ये ६ च्या ६ गोळ्या आहेत हे विक्रमने ताडले आणि तो बाहेर जीपमध्ये येऊन बसला.
“प्लॅन पक्का डोक्यात आहे?”, विक्रमने विचारले
“येस सर”, जाधव
“साधारण अर्धा तास माझी वाट बघा, मी नाही आलो परत तर, अजून कुमक मागवून घ्या आणि हळू हळू अंदाज घेत या इकडे”, विक्रम
“येस सर”, जाधव
इ.विक्रमची जीप काही वेळातच शेखरच्या फार्महाउस कडे जाणाऱ्या त्या कच्या रस्त्यापाशी येऊन थांबली. एव्हाना सर्वत्र अंधार पसरला होता. आधीच झाडींमध्ये लपलेला तो रस्ता अंधारात सापडायला बराच वेळ गेला, पण अखेर तो रस्ता सापडला.
विक्रम, जाधव आणि ३ हवालदार खाली उतरले
“शिंदे, तुम्ही गाडी घेऊन पुढे आपल्या चेक नाक्याला जाऊन थांबा, इथे पोलीस जीप घेऊन थांबणं धोक्याचं आहे. वॉकी-टॉकी जवळच ठेवा, आणि सेकंदात निघत येईल असे तयार रहा. पान खायला गेलो होतो, इथे जवळच होतो वगैरे कारणं नको आहेत. आलं लक्षात?”
“हो साहेब”, ड्रायविंग सीटवर बसलेला चौथा हवालदार मन हलवत म्हणाला
“ठीके, निघा तुम्ही”
त्या पाच जणांना सोडून जीप पुढे निघून गेली
“धायगुडे, मदाने तुम्ही इथे थोडं आत, फाट्यावरच थांबा.. जाधव तुम्ही आणि शिर्के थोडं अजून आतमध्ये या, बघू किती पुढे ते फार्म हाऊस आहे, त्याप्रमाणे तुम्ही दोघ तिथे लपून बसा चला..”
दोन कॉन्स्टेबलना त्या वळणावरच थांबवून विक्रम जाधव आणि तिसरा हवालदार शेखरच्या फार्महाउस च्या दिशेने चालू लागले. सर्वत्र प्रचंड काळोख होता. रस्त्याचा अजिबातच अंदाज येत नव्हता, पण टॉर्च लावून जाणं वेडेपणाच ठरलं असतं.
हवा कुंद होती आणि वारा पडलेला होता. त्या दाट झाडीत, खडबडीत रस्त्याने थोडे अंतर चालताच तिघांच्याही अंगातून घामाच्या धारा वाहू लागल्या.
काही अंतर चालून गेल्यावर त्यांना तो बारीक पूल लागला जेथून शेखरचं फार्महाऊस स्पष्ट दिसत होते.
तिघंही झाडांमागे लपले. विक्रमने जाधवांकडून नाईट-व्हिजन दुर्बीण घेतली आणि ते फार्महाऊसचे निरीक्षण करू लागले.
सगळ्यात पहिली गोष्ट विक्रमला खटकली कि इतक्या उकाड्यातही फार्महाऊसच्या सर्व दार खिडक्या बंद होत्या.
सर्व खोलीनमधले लाईट्स चालू होते, पण कुणाची हालचाल दिसत नव्हती. ५-७ मिनिट निरीक्षण करून विक्रमने दुर्बीण पुन्हा जाधवकडे दिली.
“आय एम गोइंग इन”, विक्रम खंबीरपणे म्हणाला. “तुम्ही दोघे इथेच थांबा, दुर्बिणीतून तुम्हाला क्लिअर व्हू आहे व्हरांड्याचा. काही संशयास्पद वाटलं तर मी तेथूनच तुम्हाला खूण करेन.. नाही तर.. मी आत गेल्यानंतर जास्तीत जास्ती अर्धा तास आणि नंतर काय करायचंय तुम्ही जाणताच ”
“हो सर, ऑल द बेस्ट”
विक्रमने आपली पोलीस-रिव्हॉल्व्हर एकदा तपासली आणि तो फार्म-हाऊसच्या दिशेने निघाला
फार्महाऊसच्या लिव्हिंग-रुम मध्ये नुकताच करणने आपला पुढचा कच्चा प्लॅन सर्वांनां ऐकवला होता आणि सर्वजण त्या प्लॅन मधील गुण-दोष शोधण्यात विचारमग्न होते इतक्यात दारावरची बेल वाजली.
आपल्याच विचारात मग्न असलेले चौघहीजण बेलच्या आवाजाने अचानक भानावर आले.
रोशनने पिस्तूल हातात घट्ट धरली तर जिमीने आपला लाडका सुरा बाहेर काढला
शैला हळूच दरवाज्यापाशी गेली आणि तिने डोअर कॅमेरा चालू केला. बाहेर दारात विक्रमला पाहून तिला काय करावं तेच सुचेना.
जिमी आणि रोशन पासून विक्रम त्यांना वाचवू शकत होता, पण त्याच वेळी आतमध्ये शेखरची बॉडी होती. पकडले गेल्यावर जिमी-रोशनने त्याबद्दल सांगितले तर करण-शैला हि अडकणार होते.
कारण, जिमी, रोशन तिघांच्याही चेहऱ्यावर बाहेर कोण आहे असेच भाव होते.
शैलाने जिमी आणि रोशनला खुणेनेच आतमध्ये जायला सांगितले
जिमीने आपला सुरा हलकेच आपल्या गालावरून फिरवून फसवायचा प्रयत्न केला तर काय होईल हे सांगितले आणि दोघजणं दबक्या पावलांनी शेखरच्या बेडरुममध्ये गेले.
करणने पटकन आवाज न करता खुर्च्या, सामान नीट-नेटके केले. जिमीचा व्हिस्कीचा ग्लास ड्रॉव्हरमध्ये ठेवून दिला.
शैलाने केस नीटनेटके केले आणि दार उघडले
“इंस्पेटर विक्रम, व्हॉट अ प्लिझन्ट सरप्राईज!”, आपला आवाज शक्यतो नॉर्मल ठेवत शैला म्हणाली
“गुड इव्हनिंग मिसेस शेखर”
“गुड इव्हनिंग इन्स्पेक्टर”, मुद्दाम इन्स्पेक्टर शब्दावर जोर देत शैला म्हणाली, जेणेकरुन आतमध्ये लपलेल्या जिमी-रोशनला बाहेर कोण आहे ते लक्षात येईल
एव्हाना करणही पुढे आला. इन्स्पेक्टरला तिथे पहाताच त्याच्या चेहऱ्यावरचा रंग उडाला होता. पण स्वतःला नॉर्मल करत त्याने विक्रमही हस्तांदोलन केले
विक्रम अजूनही मुद्दाम दारातच उभा होता, जेणेकरून दुरून दुर्बिणीतून पाहणी करणाऱ्या जाधवना तो दिसू शकेल
“तुम्ही दर वेळी म्हणता या फार्म-हाऊसवर आणि मला कामाशिवाय काही यायला जमत नाही. म्हणलं आलोच आहे ह्या बाजूला तर शेखरना भेटून जाऊ, उगाच दर वेळी त्यांचं मन नको दुखवायला. “, विक्रम
“म्हणजे आजही काहीतरी काम होते म्हणून आलात ह्या बाजूला, असंच ना?”, शैलाने आपले खांद्यावर आलेले केस मानेला हलकासा झटका देऊन मागे ढकलले आणि मान किंचित तिरपी करून विक्रमच्या डोळ्यात डोळे घालून पाहत विचारले
“हो म्हणजे तसंच काहीसं म्हणा.. “, एखादा असता तर शैलाच्या नजरेने घायाळ होऊन गेला असता. पण इं. विक्रम पूर्ण मुरलेला पोलीस अधिकारी होता. शैलाशी बोलतानाचा त्याची नजर हॉलमधील गोष्टींचा वेध घेत होती.
शैला मात्र अजूनही दरवाजातून बाजूला झालेली नव्हती
“इतक्या अंधारात? ह्या आड बाजूला काय काम काढलंत?”
“अं, आज दुपारी, तो एक कॅसिनो लुटायचा प्रयत्न झाला, तुम्हाला कदाचित माहिती नसेलही.. ”
कॅसिनोच नाव ऐकताच आतमध्ये लपलेले जिमी आणि रोशन सावध झाले
“ओह इज इट? नाही, आम्हाला काहीच कल्पना नाही.. ”
निदान विक्रम इथे संदीपमुळे आलेले नाहीत हे ऐकून शैलाला हायसे वाटले. न जाणो, मोहितच्या फोननंतर संदीपने पोलिसांत तक्रार दिली असेल तर?
“कॅसिनो नाही लुटला गेला, पण २-४ मर्डर करुन दोन आरोपी पळाले आहेत, त्याच्या शोधात आहोत आम्ही.. ”
“ओह माय गॉड!” शैला आपला चेहरा तळव्याने झाकत म्हणाली
“पुढेच आमची चेकपोस्ट आहे खरं, पण ते दोघे तिथपर्यंत तर नाही पोहोचले, मध्ये तुमच्या बंगल्याकडे येणार हा एकच रस्ता, म्हणलं ऑल इज वेल आहे ना ते पाहून जावं.. ”
“येस इन्स्पेक्टर, ऑल इज वेल, इथे तरी कोणी नाही आलं”, शैला मुद्दाम सुटकेचा निश्वास टाकत म्हणाली
विक्रमने एकदा करणकडे पाहिले. करण निर्विकार चेहऱ्याने उभा होता
“.. बरं ते जाऊ देत, आमची काम चालूच रहायची. शेखर आहेत?”
“शेखर आहेत खरं, पण झोपलेत जरा ते… “, शैला
“झोपले? इतक्या लवकर?”, घड्याळात वेळ बघत विक्रम म्हणाला
“वेळेचं काय घेऊन बसला आहात? इथे आल्यापासून वेळेचं भानच राहील नाहीये शेखरना. दिवस काय आणि रात्र काय. मूड झाला कि रात्रभर जागे राहतात त्या स्टोरीवर काम करत आणि मग असं कधीतरी आडवेळेला झोपतात.. ” हसत हसत शैला म्हणाली
“ओह बरोबर.. ”
“आता झोपलेत ना, रात्री बसतील पुन्हा लिहायला, म्हणत असाल तर उठवू का?”
“नै नै, नको, झोपू देत, मी पुन्हा कधीतरी येईन”
“बरं ठीक आहे, शेखर उठले कि मी सांगीन त्यांना तुम्ही येऊन गेलात”, शैला
“कधी काही लागलं, तर माझा नंबर आहेच तुमच्याकडे…”, अचानक गंभीर होत विक्रम म्हणाला
विक्रमने पुन्हा एकदा घरात सर्वत्र नजर टाकली आणि तो माघारी वळला.
पि.एस.आय जाधव विक्रमची आतुरतेने वाट बघत होते.
“सर? सगळं ठीक?”
“काहीतरी गडबड आहे जाधव.. नक्की..”
“कश्यावरुन सर? कोणी दिसलं आतमध्ये?”
“नाही, फक्त शैला आणि शेखरचा बॉडीगार्ड करण दोघेच होते .. ”
“मग?”
“सगळ्यात पहिल्यांदा त्यांनी मला आतमध्ये येऊच दिलं नाही. दोघेही दारातच रस्ता अडवून उभे होते”
“दुसरं, घरातल्या टेलिफोनची वायर तुटलेली होती”
“तिसरं, घरातलं फर्निचर जागच्या जागी नव्हतं.. म्हणजे अस्ताव्यस्त होतं अश्यातला भाग नाही. पण शेखर आणि शैला दोघांनाही निटनिटकेपणा अतिशय आवडतो. त्यांचं घरं बघ, कधीही जा, प्रत्येक गोष्ट जागच्या जागी. इथे मात्र, सोफा तिरका, खुर्चीचं तोंड दुसरीकडेच. ड्रिंक्सचे ग्लास जागोजागी पसरलेले…”
“.. सर तिकडे बंगल्यावर डझनभर नोकर आहेत, इथे कोणीच नाही.. त्यामुळे असेल पसारा, फोनची वायर कदाचित चुकून तुटली असेल, किंवा केंव्हाच तुटलेली असेल.. त्यावरून तर्क नाही काढता येणार ..”, विक्रमच वाक्य अर्धवट तोडत जाधव म्हणाले
“बरोबर, पण पोलीस इन्स्टिंक्ट च काय? आपला सिक्स्थ सेन्स? तो सहसा चुकत नाही.. बरोबर ना?”
“बरोबर सर, मग काय करायचं म्हणताय?”
“सध्या तरी आपण ह्या बंगल्यावर पाळत ठेवू. ते दोन कॉन्स्टेबल जे बाहेर उभे आहेत, त्यांना इथे उभं करा. काहीही संशयास्पद दिसलं तर लगेच मला रिपोर्टींग हवंय. ”
“येस सर”
“दुसरी गोष्ट, आपल्याला ह्या घराची ब्लू-प्रिंट हवीय. ह्या घरात जायला अजून दुसरीकडून कुठला रस्ता आहे का बघायला लागेल”, विक्रम
…
“जाधव, एक काम करा.. “, काही क्षण विचार करून विक्रम म्हणाला, “शेखरचा एक जुना नोकर होता.. अं, रामुकाका.. ते आलेले नाहीयेत इकडे.. ते तिकडे त्यांच्या घरीच असतील.. तुम्ही स्वतः जा आत्ता त्यांच्या घरी आणि काही माहीती मिळतीय का बघा. सोबत काही प्लॅन मिळाला तर उत्तमच, नाही तर निदान रामुकाका तरी नक्की सांगु शकतील.. ”
“ओके सर”
“आणि हो, सिव्हिल ड्रेस मध्ये जा, त्यांना कळू देऊ नका तुम्ही पोलीस आहात . काही कारण सांगा.. उगाच नाहीतर ते पॅनिक होतील.. ”
“ओके सर, निघतो लगेच”, अंधारात विक्रमना एक खाडकन सॅल्यूट ठोकून जाधव निघाले
विक्रम निघून गेल्यावर लगेच जिमी आणि रोशन बाहेर आले, पण ते काही बोलणार त्या आधीच करण हळू आवाजात म्हणाला..
“खाली बस.. वाकून पुढे या..”
“का? काय झालं?”, करणला असं घाबरलेला पाहून रोशन अजूनच घाबरला
“गेला ना तो?”, खाली वाकून पुढे पुढे येत जिमी म्हणाला
“माहीत नाही”
“काय झालं करण”, शैला पण करणच्या त्या वागण्याने स्तंभित झाली होती
“तू बघितलंस, विक्रम इथवर चालत आला होता.. हायवे पासून एक दीड किलोमीटर आत, एक इन्स्पेक्टर.. बरोबर पोलीस जिप नाही, कोणी कॉन्स्टेबल नाही, इतक्या अंधारात चालत येईल? काही कारण नसताना?”
“अरे, पण तो तर शेखरना भेटायला आला होता ना?”
“असं तुला वाटतंय, मला नाही. मला वाटतं तो ह्या दोघांना शोधायला आला होता, आणि त्याची पक्की खात्री आहे कि ते दोघे इथेच आहेत”
“कश्यावरुन?”
“मला त्याच्याकडे बघून एकदाही वाटलं नाही कि त्याला आतमध्ये यायचे होते, तो बाहेर दारात थांबूनच खुश होता. हि. टेलिफोनची तुटलेली वायर त्याने नक्की बघितलीय. त्या ज्याप्रकारे व्हरांड्यात उभा होता, मला वाटतंय तिकडे थोड्या अंतरावरुन नक्कीच कोणीतरी लक्ष ठेवून होते इथे.. आणि माझा अंदाज चुकीचा नसेल तर अजूनही नक्कीच तिथे कोण तरी असणार.. ”
“च्यामायला, साला बघतोच कोण आहे..”, आपला सुरा बाहेर काढत जिमी म्हणाला
“थांब जिमी. घाई करू नको. मला वाटते ते अंदाज घेत असतील, आपण एक चुकीचं पाऊल उचलू आणि सरळ तुरुंगात जाऊ”
तुरुंगाचे नाव ऐकून रोशन सॉलिड घाबरला होता. जिमी सुद्धा चेहऱ्यावरून दाखवत नसला तरीही त्याचे हृदय दुप्पट वेगाने धडधडत होते
“शिट्ट अडकलोय आपण.. इकडे तो विक्रम आणि तिकडे तो संदीप.. मला नाही वाटत तो शांत बसला असेल आपल्या फोनची वाट बघत”, शैला चरफडत म्हणाली … “करण काय करायचं आपण?”
“थांब मला विचार करु देत”, करणने बारमधून व्हिस्कीची एक बॉटल काढली आणि ऑन-द-रॉक्स दोन ३० एम.एल चे पेग्स रिचवले
“तुम्ही बसा साला विचार करत, मी जातो अंधारातून आणि तिथे कोणी असेलच तर साल्याची आतडी सोलून येतो…”, जिमी चुळबुळ करत म्हणाला
“जिमी, एक काम कर.. तुला लै हौस आहे ना बाहेर जायची.. एक काम करंच मग.. लपत लपत जा आणि जरा अंदाज घेऊन ये.. तिथे खरंच कोण आहे? का आपण आपल्या मनाचे खेळ करतोय.. ”
“जातो.. असेल कोणी तर सोलतो तिथेच..”
“नाही.. तसलं तू काही करणार नाहीयेस.. उगाच सापाच्या शेपटीवर पाय देऊ नकोस.. गपचूप जा आणि फक्त पाहणी करून ये.. रोशन, काही सेकंड दिवे बंद कर, जिमी तू हळूच दार उघड आणि अंधारात सटक, इथे दिव्यांच्या प्रकाशात आपल्या सावल्या बाहेर दिसत असतील.. ”
“जिमी..”, करण जिमीच्या दंडाला धरत म्हणाला.. “कुठलाही फालतूपणा नकोय.. शांतपणे जा.. आणि शांतपणे ये.. कळलं?”
जिमीने आपले खांदयावर रुळणारे केस रबराने बांधले, आपला सुरा घेतला आणि रोशनने दिवा बंद केल्या केल्या, हळूच दरवाजा उघडून बाहेर सटकला.
“शैला, तू टीव्ही चालू कर, मी आतल्या खोलीतला दिवा चालू करतो.. पटकन, जास्त वेळ अंधार दिसता कामा नये.. “, करणंच डोकं संगणकाप्रमाणे काम करायला लागले होते
शैलाने पटकन टीव्ही चालू केला
रोशन, शैला आणि करण आतल्या खोलीत दिवे लावून बसले
प्रत्येक पाऊल सावधपणे टाकणे महत्वाचे होते आणि आत्ता तरी सर्वांचं भवितव्य जिमीच्या हातात होते.
“रोशन, बाहेर जी पजेरो उभी आहे.. तू बाहेर जा, हळूच मागचे दार उघड आणि थर्ड-रोच जे सीट आहे ते कोलॅप्स करून आडवं करुन ठेव?”, जिमी बाहेर गेल्यावर करण रोशनला म्हणाला
“का?”
“जिमी परत आल्यावर कदाचित आपल्याला इथून सटकावं ही लागेल, शेखरची बॉडी इथे ठेवून चालणार नाहीए, आपल्याला गाडीत मागे जागा करावी लागणार आहे?”,
“पण मी का? तू जा आणि कर”, रोशन वैतागुन म्हणाला
“मग तू काय फुकटचे पैसे घेणार? हे बघ रोशन इथे तू मी करत बसायला वेळ नाहीए. जिमी सुद्धा काही न बोलता त्याचं काम करायला गेलाय.. इथल्या बऱ्याच गोष्टी आवरायचा आहेत.. मला आणि शैलाला इथलं सगळं माहितेय.. प्लिज ऐक माझं.. ”
“करण, विसरला असशील तर परत सांगतो, बंदूक माझ्याकडे आहे.. आणि जिमी इथून फार दूर नाहीए, सो शहाणपणा नकोय..”, रोशन उसनं अवसान आणून म्हणाला
“कमॉन रोशन, इथे आपण सगळेच अडकलो आहोत.. शहाणपणा करणं कुणालाच परवडणार नाहीए. शहाणपणा करायचाच असता तर तो विक्रम इथे असतानाच केला असता.
रोशनची बाहेर जायची मनाची तयारी होतं नव्हती. शेवटी हो नाही करता करता तो तयार झाला..
रोशन बाहेर गेल्या गेल्या करण शैलाच्या अगदी जवळ गेला आणि हळू आवाजात म्हणाला
“आपल्याला ह्या दोघांचा काटा काढावा लागेल..”
“ओह गुड, से समथिंग न्यू करण, ते तर मलाही माहितीय, पण कसं?”
“ते तू माझ्यावर सोड, फक्त मला हे जाणून घायचंय कि तू माझ्यासोबत आहेस ना? तुझा माझ्यावर विश्वास आहे ना?”
“ऑफकोर्स करण, असं का विचारतो आहेस?”
“हे बघ, का आणि कसं हे सगळं बोलायला आत्ता आपल्याकडे वेळ नाहीए. जिमी, रोशन इथे आल्यावर त्यांच्यासमोर आपल्याला बोलता येणार नाहीए.. पण आपल्या प्लॅनचा एक अतिशय महत्वाचा भाग जो आहे तो तुझ्या सहकार्याशिवाय पूर्ण होऊ शकणार नाहीए”
“काय करायचंय करण?”
“करायचं मला आहे, तुला सहन करायचंय”
“करण तू काय बोलतो आहेस, मला काही कळत नाहीए”
“शैला मी तुझ्यावर भयंकर विकृत रेप करणार आहे आणि त्यानंतर अतिशय हिंसक मारहाणही.. ”
“करण?? तुला कळतंय का तू काय बोलतो आहेस? शुद्धीत आहेस का?”
“ट्रस्ट मी शैला, वेळ आली कि मी सगळं सांगेन.. प्लिज ट्रस्ट मी.. सगळं प्लॅन प्रमाणे गेले तर ते ७५ करोड आपले असतील.. ”
शैला पुढे काही बोलणार इतक्यात रोशन आतमध्ये आला
बाहेर मिट्ट काळोख होता. डोळे अंधाराला सरावेपर्यंत जिमी जमिनीवरच कसलीही हालचाल न करता झोपून राहिला. करण म्हणत होता तसं खरंच असेल तर, दुरुन कुठूनही एखादी गोळी येऊन शरीराचा वेध घेईल ह्याचा नेम नव्हता.
काही क्षण गेल्यावर जिमीने आजूबाजूचा कानोसा घेतला. जवळपास तरी कोणी असेल असं त्याला वाटत नव्हतं. जमिनीलाच लागून जिमी हळू हळू सरपटत पुढे सरकु लागला. त्याच्या नशिबाने बंगल्याचे कुंपणाचे गेट उघडेच होते, त्यामुळे कसला आवाज होण्याची शक्यता नव्हती. सरपटतच तो बाहेर आला आणि शेजारच्या झाडीत शिरला.
काही मीटरमध्येच त्याला धाप लागली होती. परिस्थिती त्याला वाटली तेव्हढी सोपी नव्हती. झाडीत घुसताच, डासांचा एक मोठ्ठा थवा गुणगुण करत जिमीच्या अंगावर चढला. मोठ्ठे, टपोरे डास जिमीच्या अंगाला कडकडून चावट होते.
जिमी आपला श्वास नियमित होईपर्यंत झाडीत उभा राहिला आणि मग दबक्या पावलानी तो हळू हळू पुढे सरकू लागला.
दोन पाऊल टाकायचे, मग थांबायचे, कानोसा घ्यायचा आणि मग परत दोन पाऊल पुढे ह्या वेगाने तो पुढे सरकत होता.
प्रत्येक पाऊल टाकताना आधी पायाखाली कुठली वाळकी काटकी नाही ना, प्लास्टिक ची बॉटल, खाद्य पदार्थांचं रॅपर किंवा ज्याच्यावर पाय पडल्यावर आवाज होईल असं काही नाही ना हे दहा वेळा त्याला तपासावं लागत होते.
शेवटी हळूहळू तो त्या छोट्याश्या पुलापर्यंत, जेथून शेखरच फार्म हाऊस स्पष्ट दिसत होते, तिथपर्यंत पोहोचला. आजूबाजूला कोणीच नव्हते. हळूच तो झाडीतून बाहेर आला. त्याच्या हृदयाची धडधड त्याला स्पष्ट ऐकू येत होती.
आजूबाजूला नक्की कोणी नव्हते.
जिमीने सुटकेचा निश्वास सोडला. हलकं होण्यासाठी रस्त्याच्या कडेला जाऊन त्याने पॅन्टची झिप उघडली आणि त्याने युरीन करायला सुरुवात केलीच होती तोच त्याला दुरुन दोन व्यक्तींची कुजबुज ऐकू आली.
नक्कीच तो भास नव्हता. जिमीने पटकन आपली झिप लावली आणि काही अंतर पुढे जाऊन तू रस्त्यावर आडवा पडला .
त्या व्यक्तींचा आवाज आता जवळ जवळ येत होता.
विक्रमने रस्त्याच्या फाट्याला थांबवलेले ते दोन कॉन्स्टेबल आता त्यांच्या नव्या जागी, म्हणजे त्या पुलापाशी थांबायला येत होते
जिमीला अंधारात कोण आहे ते दिसत नव्हते, पण त्यांचा आवाज त्याला आता बऱ्यापैकी ऐकू येत होता. आवाज जवळ जवळ येत गेला आणि मग काही अंतरावर थांबला. जिमी आजिबात हालचाल न करता जमिनीला चिकटून झोपला होता.
त्या दोघांच्या आवाजावरून त्या व्यक्ती काही अंतरावर थांबल्या आहेत हे जिमीने ताडले. पोलिसांव्यतिरिक्त इथं अंधारात दुसरं कोणी येण्याची शक्यता नव्हती. करण म्हणत होता ते खरंच होतं.
जिमी पुन्हा हळू हळू शेजारच्या झाडीत शिरला आणि दबक्या पावलांनी तो बंगल्यात परतला.
जिमी खोलीत शिरला तेंव्हा तो घामाने चिंब भिजला होता, झाडाची तुटलेली पान , माती त्याच्या सर्वांगाला चिकटली होती.
“दोघे जण आहेत तिथे.. आत्ताच आलेत साले.. “, जिमी दम खात म्हणाला
“नक्की पोलीस आहेत? तू पाहिलेस?”, रोशनने विचारले
“साल्या.. इथे अंधारात झक मारायला दुसरे कोण येणारे..?, करण.. इन्स्पेक्टर आहे का हवालदार मला कळले नाही, अंधारात काहीच दिसत नाहीए, पण दोघेजण आहेत नक्की..”
“माझा अंदाज खरा होता, त्यांनी इथं लक्ष ठेवायला त्यांना उभं केलंय .. मला वाटत नाही, फार वेळ ते इथं असतील, विक्रमच्या डोक्यात नक्की काहीतरी चालू असणार… तो नक्कीच कश्यासाठी तरी गेला असणार, मला वाटतं तो परत येईल..”
करणने घड्याळात नजर टाकली, रात्रीचे ९ वाजुन गेले होते ..
“आता?”, शैला
“आपल्याला शेखरची बॉडी इथून हलवावीच लागेल, दुसरा पर्यायच नाहीए, विक्रम आला इथे तर आपण फसलो पूर्ण”, करण
“आपण ठरवलेला पहिला प्लॅन बदलावा लागेल.. एक अर्धवट आयडिया आहे डोक्यात… धोका प्रचंड आहे.. पण मला दुसरं काहीच सुचत नाहीए..”, करण
“बोल पटकन..”, जिमी
“आपल्याला एक नाटक करावं लागेल.. “, करण
“नाटक?”, जिमी, रोशन, शैला, तिघंही एकदमच म्हणाले..
“हम्म, नाटक.. एक अर्धवट स्क्रीनप्ले डोक्यात आहे, फार वेळ न घालवता, आपल्या ह्या नाटकाची स्क्रिप्ट फुलप्रूफ पूर्ण करुन ते नाटक सकाळ व्हायच्या आत.. किंवा खरंतर विक्रम परत यायच्या आत संपवायचं आहे.. ”
“काय आहे डोक्यात तुझ्या?”, शैला म्हणाली
“सांगतो..”, असं म्हणून करणने आपला नवीन प्लॅन सांगायला सुरवात केली
[क्रमशः]
