हॅलो!! एस.एन.डी.टी वुमन्स कॉलेज?

शनिवार, सुट्टीचा दिवस. आमरसाचे जेवण करुन निवांत पहुडलो होतो. डोळ्यात झोप हळु हळु उतरत होती एवढ्यात घरातला फोन खणखणला. सेल्समन/सेल्सवुमन आणि फोन कधी येईल काही सांगता येत नाही. चरफडत उठलो आणी फोन उचलला.

पलीकडुन एका युवतीचा आवाज, “हॅलो, एस.एन.डी.टी. वुमन्स कॉलेज?”.
“सॉरी, रॉग नंबर”, म्हणुन मी फोन धाडकन आपटुन बंद केला.

गादीवर जाउन जरा पडीन म्हणतो, तोच परत तीचाच फोन, “एस.एन.डी.टी?”

“नाही हो.. नंबर नीट तपासा ना!”, मी आवाजातली नाराजी शक्यतो लपवत म्हणालो.
ती, “अहो नंबर हाच दिलाय. मग हा कुणाचा नंबर आहे?”
मी: “ते नाही सांगु शकत पण एस.एन.डी.टी चा नाहीये. आणि आमच्या घरातील कोणीही एस.एन.डी.टी मध्ये प्राध्यापक, कर्मचारी नाहीये”.. धडाम्म, बंद करुन टाकला.

तासाभराने परत दुसऱ्या युवतीचा फोन.. “एस. एन.डी.टी?” परत तेच संभाषण. यावेळेला तिला निट सांगीतले, तुम्ही नंबर बरोबर दाबला आहे, परत लावुन बघु नका. हे एस. एन. डी. टी. वुमन्स कॉलेज नाही.

त्यानंतर दिवसभरात ८-१० फोन आले. झोपेचा पार बट्याबोळ झाला. इतका वैताग आला होता ना!!

रविवार सकाळ. १०.३० वाजले होते, टि.व्ही. वर ‘अलीफ लैला’ नामक कार्यक्रम बघत बसलो होतो. उडता गालीचा, आग ओकणारा राक्षस मस्त रंगात आले होते, एवढ्यात फोन वाजला.

पहील्यांदा…
“एस.एन.डी.टी?”
“रॉग नंबर”.. धडाम्म..

दुसऱ्यांदा..
“एस.एन.डी.टी?”
“रॉग नंबर”.. धडाम्म..

तिसऱ्यांदा..
“एस.एन…?”
“रॉग नंबर”.. धडाम्म..

चौथ्यांदा
“एस.?”
“रॉग नंबर”.. धडाम्म..

पाचव्यांदा..
धडाम्म..

आता माझ्या संभा्षणात अजुन एक वाक्य जोडले गेले होते, ‘तुम्हाला एस. एन. डी.टी. चा नंबर मिळाला तर त्यांना सांगा कुठल्यातरी प्रॉस्पेक्टसवर चुकीचा नंबर टाकलाय.’ जेणेकरुन तो नंबर लवकरच बदलला जाईल आणी मला येणारे हे निरर्थक फोन बंद होतील. पण कसंच काय? काही उपयोग झाला नाही. फोन येतच राहीले.

काही वेळेला माझ्याबद्दल लोकांना सहानभुती वाटावी म्हणुन मला कित्ती त्रास होतोय हेही सांगत होतो. पण काही महाभाग असेही होते..’हा एस.एन.डी.टी चा नंबर नाही तर मग त्यांचा नंबर काय?’ (आता मला काय माहीत).. अहो असे कसे माहीत नाही तुम्हाला, तुम्हाला इतके फोन येतात तर माहीत करुन घ्या ना (अहो..). धडाम्म, माझे म्हणणे ऐकुनच घ्यायचे नव्हते त्यांना.

काही आया आपल्या मुलीच्या कॉलेज ऍडमीशनबद्दल भावुक होत होत्या. “अहो, मी बारामती हुन बोलतेय (कधी कधी नगर, औरंगाबाद, नाशीक ही होतं) प्लिज मला तिथला नंबर सांगा ना. मी परत उद्या फोन करते” आता माझ्याकडेच नाही तर मी तरी कुठुन देणार.

महीनाभर हा प्रकार चालु होता. आता मात्र माझ्या आणि माझ्याही पेक्षा जास्ती आई आणि बायकोच्या.सहनशक्तीचा अंत झाला होता. हातातली कामं सोडुन फोन घ्यायला यावे तर हे ‘एस. एन. डी. टी!!!’

टेलीफोन डिरेक्टरी शोधुन झाली, झालेच तर कॉलेजमध्ये जाउन प्रॉस्पेक्टस बघुन झाले, पण माझा नंबर तिथे कुठेच नव्हता. मग या सगळ्या ‘विद्यार्थीनी’ मला कुठुन फोन करत होत्या. बर एस. एन. डी. टी. ची एक का वेबसाईट आहे?. कित्ती तरी शोधुन झाल्या पण प्रयत्न व्यर्थ. काही दिवस गणपती पाण्यात ठेवला, तळ्यातल्या गणपतीला नवस बोलला. पण काही उपयोग नाही.

पण एके दिवशी मात्र सापडली, एक वेबसाईट सापडली आणि घोळ लक्षात आला. माझा नंबर आणि एस. एन. डी. टी. चा नंबर अगदी एकसारखाच.. शेवटचे दोन अंक सोडले तर. माझ्या नंबरचा शेवट ‘६९’ ने होणारा तर एस.एन.डी.टी. चा शेवट ‘९६’ कोणत्यातरी लायकी नसलेल्या निर्लज्ज संगणक अभीयंत्याने वेबसाईट तयार करताना ‘९६’ ऐवजी ‘६९’ टाकले होते.

एखादा खजीना सापडावा तस्सा मला आनंद झाला. लगेच एस.एन.डी.टी. ला फोन करुन त्यांच्या कानावर ही चुक घातली. परंतु २ आठवडे उलटले तरी फोन चालुच होते. म्हणलं कदाचीत या युवतींनी खुप आधी वेबसाईट वरुन नंबर लिहुन घेतला असेल. होईल बंद हळु हळु. माझे समाजकार्य चालुच होते. आता नंबर माहीत असल्यामुळे त्या युवतींना मी खरा नंबर देत होतो आणि एक कळकळची विनंती पण करत होतो..”ताई, कृपया तिकडे फोन कराल तेंव्हा त्यांना सांगा वेब-साईटवर नंबर चुकीचा आहे.”

तरीही २ आठवडे झाले, फोन चालु. शेवटी परत एस.एन.डी.टी. कार्यालयात फोन केला. खरं तर चुक माझीच होती, लंच टाईम मध्ये फोन करत होतो.. पण काय करणार कामाच्या व्यापात वेळच मिळत नव्हता. ३-४ प्रयत्नांनंतर शेवटी कोणीतरी फोन उचलला.

‘हॅलो..’ (आवाजात पुणेरीपणा आणि खत्रुडपणा पुरेपुर भरला होता.)
मी: ‘हॅलो. एक विनंतीवजा तक्रार करायची होती. तुमच्या एका वेब-साईटवर तुम्ही चुकीचा नंबर टाकला आहे. म्हणजे बघा तुमचा नंबर xxx xxx x९६ आहे तर तुम्ही तो चुकुन xxx xxx x६९ टाकला आहे, जो दुर्दैवाने माझ्या घरचा नंबर आहे. तुमचे सगळे चौकशीचे फोन माझ्या घरी येतात हो. कृपया तो नंबर बदलुन घ्या’

त्याने माझे म्हणणे शांतपणे ऐकुन घेतले आणि ‘बरं’ म्हणुन फोन ठेवुन दिला.

मी खुश.. लगेच घरी फोन करुन आनंदाची बातमी दिली की आत्ता हे फोन बंद होणार. काय घोळ झाला होता आणि मी तो कसा शोधुन काढला ते सांगीतले. बायकोच्या आवाजात ‘नवरा माझा कित्ती हुशार’ चा भाव, तर आईच्या ‘पोरगं माझ गुणाचं’ कसं शोधुन काढल नै त्याने’!!

संध्याकाळी जेवायला गोडाचा शिरा होता.

दुसरा दिवस उजाडला आणि ‘येरे माझ्या मागल्या’ चालुच. एक दिवस झाला, दोन झाले, चांगला आठवडा झाला. शेवटी परत ‘एस.एन.डी.टी.’ च्या कार्यालयात फोन केला. यावेळेला फोन उचलणारा नविन असल्याने आणि मागच्यावेळेला फोन कोणी घेतला होता हे माहीत नसल्याने त्याला परत सगळे सांगावे लागले.

‘अहो पण तो वेब-साईटच्या नंबरचं आम्ही काही करु शकत नाही?’ तो..
मी संगणक क्षेत्रातलाच असल्याने मी ही लगेच ‘अहो पण का? एक साधी HTML तर आहे, तुम्हाला ती फक्त एडीट करुन नंबर बदलायचा आणि HTML परत पब्लीश करायची. आहे काय त्यात?’
‘अहो.. बरोबर आहे, पण ती वेब-साईट मुंबईला आहे!!’
मी आव्वाकच..”अहो वेबसाईट अशी कुठल्या गावाला नसते हो.. ती एका कंम्प्युटर वर असते जी कुठुनही एक्सेस करता येते. तुम्हाला त्या गावाला नाही जावे लागणार. प्लिज तेवढे बदलुन घ्या ना”
तो .” ते आम्हाला नाही कळत काही, एक काम करा तुम्ही मुंबईच्या कार्यालयात फोन करुन तक्रार नोंदवा ते बदल करतील”.. धडाम्म!!

आता मुंबईचा नंबर शोधण आलं. हातातली काम सोडुन २-३ मुंबईचे नंबर लावल्यावर एका ठिकाणी बरोबर नंबर लागला. तेथील मॅडमने फोन घेतला. मी परत माझं सगळ तुण-तुण वाजवल्यावर त्या मॅडमने नंबर लवकरात लवकर बदलुन घेण्याची आश्वासन दिले. तसेच अतीशय सौम्य शब्दात माझी माफी मागीतली. म्हणलं बघा मुंबईची लोक, नाहीतर आपल्या पुण्यात सगळे खत्रुडच भरलेले. आता आपलं काम होणार या विचाराने मी निर्धास्त झालो.

योगायोगाने २-३ दिवस कुणाचा फोन सुध्दा आला नाही. मग काय विचारता एकदम खुश. पण माशी शिंकायला वेळ नाही लागत, तिसऱ्या दिवशी तो नतदृष्ट वाजलाच ‘एस.एन.डी.टी.’ चा जप करत.

आता मात्र माझ्या सहनशक्तीचा अंतच होता. मग फोन करुन शेवटी अरेरावीची भाषाच वापरली. म्हणलं २ दिवसांत नंबर बदला नाहीतर ‘ग्राहकमंचाकडे तक्रार’ नोंदवतो. तसेच त्यांना होणाऱ्या नुकसानीचीही जाणीव करुन दिली. तुमच्या कॉलेज मध्ये ऍडमीशन घेउ इछ्चीणाऱ्या कित्तेक युवतींना योग्य नंबर न मिळाल्याने तुमचा आणि त्यांचा ही तोटा होतो आहे.

नंतरही काही दिवस फोन येत राहीले आणी मग बंद झाले. एक दिवशी सहजच ती वेब-साईट परत पाहीली आणि नंबर बदलेला दिसला आणी खरंच सांगतो, जीव १० फुटांवरुन हेलकावत भांड्यात पडला.

आजही फोन वाजला की छातीत धडकी भरते..”परत एस.एन.डी.टी. तर नाही!!!’